Outro sinal de que xa non es novo é que esa xente que vías cada semana desaparece de súpeto. Dun día para outro, porque así deixas de facer parrandas semanalmente e empezas a facelo coa frecuencia do arco iris. Ás veces velas nunha necrolóxica. Pero o venres saín, e ti tamén. Primeiro atopámonos na sidrería, logo nun bar. Achegouse a min e dixo que lía esta columna. E utilizou a palabra máis transgresora e fainos. E eu me ahogé, claro.

Non se que idade tes, sei que algúns anos es máis saliva que eu, que sodes os que estaban no grupo. Porque son parte da paisaxe da miña primeira mocidade. Estas son as mulleres que, atopadas no bar, emocionaban (agora fanme ver na sidrería e sentirme tranquilo). Os que falaban alto, fumaban, bebían, emborracharse e non sei algo máis. Vinlles diante da policía, sen ninguén, gritando en plena rúa de Hernani, dicindo palabras feas. Vinvos militando. E nunca souben si había homes ao redor, ou non. Non, non estaban. Bailaban con ganas. E non o sabían, pero facíano para nós.

Imitamos xestos, soltamos a vestimenta, quitamos os suxeitos, bailamos con ganas, porque o modelo era moi guaya. E non era barato, seguro, ter a nosa paisaxe. Son esas mulleres que a través dos vosos corpos abríronnos un camiño. Cando te achegaches o venres a min, pechouse un círculo. Démonos a man. Xuntos podemos ser máis transgresores, porque hai tempo que non estamos sós no bar, porque hai tempo que, de cando en vez, o ridículo queda na portaría, porque as nosas esmorgas son épicas. Grazas a vós. Nos anos noventa gañaron as batallas dos bares e conquistaron as parrandas grazas ás mulleres.