Aínda que seguimos sen analizar en profundidade o impacto colectivo da pandemia, non é esaxerado dicir que nos deixou as reivindicacións que fixemos “nosas”. Un deles é que debemos centrar os coidados dunha vez por todas.

A cuestión do coidado é cada vez máis central en Euskal Herria, porque a crise de coidados así o esixe e en parte tráeo, e hai que recoñecer ao Movemento Feminista de Euskal Herria o esforzo que está a realizar para situar no centro da discusión as tarefas de coidado, os traballadores e os modelos de organización do coidado.

O movemento demostrou que non ten intención de deixar que a reivindicación “Os coidados ao centro!” convértase nun discurso sen contido. Este ano reivindicou a colectivización das tarefas de vixilancia, o incremento do valor e a profesionalización do traballo de vixilancia, a construción dun modelo emancipador de vixilancia que acordou e publicado unha lista de medidas para cada obxectivo. Cabe destacar, ademais, que esta situación se enmarca nunha dinámica que vén tras o 8 de Marzo, xa que o movemento feminista ha anunciado que haberá mobilizacións que dean pé a novos pasos. Contidos, Movemento, Estruturas e Vía. Iniciativa e entusiasmo para que unha mera reivindicación convértase nunha loita que pode xerar cambios profundos.

É lamentable que mentres Emakunde está a dicir “Mulleres arriba!”, vexamos aos limpadores golpeados desde o solo e en mans da Ertzaintza. Lamentable, colocar o preito no teito de cristal, cando non se asume responsabilidade política para romper o solo adhesivo. Mulleres arriba, si, cando se reparte a responsabilidade e a carga do coidado. Liderados, si, nas loitas que pretenden revolucionar as relacións de poder.