O libro cheo de neve chegounos até as mans, paradoxalmente, os días tépedos polo sol. Con todo, o inverno aínda terá algo que dicir neste ano, e quizá volvamos ter bisuts, salsas e nevadas: o libro de poemas Alaska (Elkar, 2023), recentemente editado por Castelo Suárez (Altsasu, 1976), é un libro cheo deses e máis. Suárez deu á colección o nome dun hotel abandonado na marxe da estrada da súa cidade natal, onde ademais de 54 poemas, recibiu unha entrada narrativa.

Nelas predominan os temas de abandono, perda e duelo, así como a memoria, a memoria e o esquecemento que se lles asocia. Estas cuestións, como é sabido, non son noticia na redacción do altsasuarra. A súa obra Iraunera (Elkar, 2019), publicada en 2019, explora as mesmas vías, e as pontes entre ambas as coleccións son evidentes: Perdure ten neve e hai plantas en Alaska. Suárez, recuperando ou creando novos maduros, utiliza potentes figuras poéticas nas súas liñas: anacos apilados no paso, mares bulentos, buxán de andeis e caixas recheas, casas que manteñen firme a fachada a piques de derrubarse, anacos de cortiza, cicatrices e feridas, niños e piscinas abandonadas, animais salvaxes…

Eu poético tamén nos aparece dolorosamente convertido nun corpo con fortaleza pero que forma parte dun ambiente ou paisaxe simbólica frío que non lle resulta do todo cómodo: “Ás veces a neve chega até a praia, / neve sobre a neve, / e empezo a tragar blancura / para atopar o meu nome na area: / aquí está a muller que vive da neve, / o verificador do silencio, / o seu inimigo”.

Pero non todo é dor ou decepción, porque nunca é tarde para empezar de cero e porque o que nos desbaste pódenos cambiar. A época do duelo é expresión deste poema, e o libro tamén é reflexo da reflexión do poeta sobre o lugar que ocupa a escritura ou a literatura en xeral. Estes poemas son unha mostra da beleza do desastre, un estímulo para emprender o progreso ou a supervivencia.