Como empezou a pintar?
Non sei moi ben cando empecei, pero desde pequeno gustoume pintar. Antes era moi introvertido e tímido: a pintura non só era unha escapada, senón un espazo seguro para facer o que quería. Como me sentía libre pintando prefería socializarme pouco e quedarme a pintar en casa.

Que pintaba? Moitas veces
gustábanme as cousas. Pero fai seis ou sete anos empecei a estudar de forma académica, e centreime máis na técnica, na calidade das cores… O que facía era unha mera copia do que vía. O obxectivo era desenvolver ferramentas para crear a miña obra.

Que lle levou a facer pinturas para reivindicar a liberación dos animais? Como as cousas que
copiaba non me satisfacían, empecei a buscar outro uso. Ademais de beneficiarme para min, quería crear unha arte beneficiosa para os demais. No peche reflexionei moito respecto diso, porque vivía con moitos animais rescatados nunha montaña alavesa. Ao ver a miseria da existencia destes animais sentín que quería pintar a favor da liberación dos animais. Hai moitas formas de ser activista e de facer militancia, e decidín gritar pola arte e basear a miña loita no antiespeciismo.

Cres que ser unha militante antiespeciista inflúe nas túas pinturas? Claro. Hai seis
anos deixei de consumir animais e como me sentía moi soa empecei a entrar en grupos antiespeciistas. Ao principio estiven no grupo Alimañas e realizé moitos tipos de activismo: mesas informativas, performances nas prazas e accións directas, entre outros. Cando estaba no grupo Oihu de Vitoria-Gasteiz coñecín máis de preto accións relacionadas directamente coa arte. Ademais, vin dalgunha maneira que falar coa xente cánsame e prefiro pintar algo e facer falar aos cadros.

Por iso dis que utilizas a arte como instrumento para gritar? A mensaxe dos meus cadros non
é especialmente tranquilo, é duro e perturbador. Moitos cadros poden falar, pero cantos gritan? Nótase cando un cadro grita; é como cando vas pola rúa ouves un berro que non esperas. Non pinto os cerditos alegremente, senón berro e pinto cunha mirada concreta.

En Unidades pintaba de morto anacos de corpo de animais; nas pinturas que agora está a crear, cambiou de estilo. Por que? Quizais
estaba a gritar demasiado. Como á xente causáballe moita inquietude, quería probar outras técnicas. Agora debuxo os animais en pratos e cuncas, e busco algo máis poético. Por exemplo, o pé dun porco e unha flor á beira. É unha técnica para enviar a mensaxe de forma indirecta. O meu obxectivo é achegar á xente e descifrar aos poucos a mensaxe. Antes pintaba un animal morto.

Que mensaxe desexa enviar? Unha mensaxe empático. Quero sentirme identificado e levalo á práctica co sufrimento que
senten os animais non humanos. Inducir á xente a iso; amolar. Imos repensar como vemos os animais, que relacións producimos e que sentimos cando os vemos nun prato roto. É unha forma de interpelar. Que hai no meu prato? Que estou a comer?

Que consegue enviando
a mensaxe de forma indirecta? Por exemplo, no cru A comida dos Toureiros aparecen dúas orellas, un pene cortado e un pouco de loureiro moi claro. Con iso fixen unha composición, e para a xente é un quebradizo de cabeza. Como é moi sutil non sinalo á xente. Creo que moitas veces tendemos a sinalar, e aí fallamos. É máis fácil transmitir a través da arte esta mensaxe ante un cadro porque a xente ten outra actitude e está disposta a escoitar.

Tamén cambiaches os soportes para pintar. Que engade? É unha forma de captar a distancia dese
exercicio de pintura e dar significado aos obxectos. Cando ves a obra nun prato, a mirada cambia radicalmente, e máis aínda cando está sobre unha mesa. Represéntase unha comida.

Que acollida teñen os cadros? Como a miña obra ataca o privilexio para comer animais, son consciente de que
nalgúns lugares non teño sitio. Busco lugares alternativos para exposicións, onde o tema do animal e o antiespeciismo é interesante, pero din que é demasiado sanguento. É difícil percorrer o camiño, e como quero vivir da arte e do debuxo, á parte dos cadros que creo para o activismo, tamén pinto retratos, ilustracións para contos e persianas.