É unha parella, unha parella sentimental, unha muller e un home. Representan unha relación de confianza, respecto e amor. En que temas non hai medo a deixar no aire as contradicións. Pero esta honestidade non se reflicte da mesma maneira na súa actitude cara ao mundo, e a cotidianeidad dálles tempo a falar diso. Por exemplo, os diálogos e os conflitos baséanse na igualdade de xénero, nas actitudes machistas e na honestidade.

Trece escenas curtas con poucas posibilidades de desconexión. Transicións rápidas e interesantes, que cambiando de orde o atrezo móvennos no espazo e no tempo: estación de autobuses, casa, bar, escola, restaurante... En definitiva, os protagonistas comparten a vida e teñen conversacións en calquera momento ou lugar, algunhas que parecen superficiais, pero ao redor de temas verdadeiramente profundos.

Muller ou home, quen é máis machista. Con este tema actúa o autor e cada escena vén dar exemplos de situacións concretas. A súa neta incorpórase á escola de música. Preferían que o profesor fose muller, pero é home e teme ser pedófilo. O home cuestionará a perspectiva.

Cada situación sería un round en boxeo. A ver quen gana, quen ten máis sentido. O espectador decide cal é o favorito, pero non sei si apostamos polo eticamente máis correcto ou o que nos sentimos identificados. O protagonista fai ver que o machismo é unha actitude, que unha feminista militante tamén pode ter contradicións. E afasta ao home desta idea de ser inimigo, converténdoo en cómplice. É un punto de partida interesante si nalgún momento o home non se dirixiu politicamente cara á dereita, si ofrecéseselle unha solución ao problema ou si se contextualizara a existencia da problemática de xénero e identificasen os axentes implicados na súa execución.

O humor está presente en todas partes, pero os temas que tratan son serios. A música alegre, o recurso da danza e a enerxía positiva atrae ao público, pero supón o risco de que, ademais da obra de teatro, tómese o tema con humor. Como parella se pode entender que son asuntos privados, un fenómeno persoal e individual. Non quedou mal o esforzo de impulsar a reflexión? Si a realidade fose como o demostran, a proposta só nos leva a aceptar, a rirnos de nós mesmos e a seguir como sempre. Coma se non existise outra orde. Con todo, alguén terá de onde vai.