Pasounos decembro, entramos en xaneiro, polo que xa pasaron unhas semanas desde o comezo do inverno no hemisferio norte, con temperaturas tan cálidas como preocupantes. Os nosos antepasados, no solsticio de inverno, adoraban a alternancia de día e noite, o ciclo do ano ou a resurrección do sol, coa esperanza de que a nova estación producise boas colleitas. Posteriormente, o cristianismo probestia e transforma estes antigos rituais para establecer progresivamente os seus propios cultos. Outra transformación que se produciu nas últimas décadas é que, en aras do crecemento sostido da economía, o capitalismo estableceu unha orxía de consumo no lugar do cristianismo. Esquecemos a natureza, o cristianismo está no plano posterior. Na actualidade, o Nadal é consumismo.

A pesar do seu total interiorización, mirar ben non é difícil deducir que o que se consome en Nadal é un desmesura. Con todo, no Norte global cada vez hai menos persoas capaces de levar a cabo este exceso, e en moitos lugares do mundo outro non puidérono facer nunca. Con todo, no noso territorio consómense cantidades insosteible de marisco, viño, xoguetes, roupa ou electrónica. Incalculable para o cardo da Terra: miles de toneladas de residuos, combustión de combustibles fósiles, malgasto de recursos… A crise ecolóxica que vivimos só se agrava.

En xaneiro, moitas familias ven vermellos para chegar a fin de mes. A embriaguez do consumo dá paso á resaca. Ademais, co novo ano, os prezos adoitan subir, pero os salarios non seguen o mesmo camiño. Este ano, por exemplo, a inflación interanual foi do 8,2% e do 5,9% nos estados español e francés, respectivamente. Os salarios, pola contra, creceron só un 2,7% no primeiro e un 4% no segundo. Isto incide directamente na calidade de vida da humanidade, especialmente nos sectores máis vulnerables da sociedade.

A nosa sociedade tamén leva 200 anos consumindo moitos máis recursos que os que a terra renova cada ano. É máis, este consumo foi acelerándose nas últimas décadas. Como o marisco e o champagne nas nosas casas, a civilización industrial inxere sen medida petróleo. Como consecuencia do crecemento producido, estamos a chocar directamente contra as fronteiras do planeta e chegou o momento de apertar o cinto. Os combustibles fósiles trouxéronnos miles de salarios extra, e a partir de agora teremos que volver aprender a vivir cos beneficios mensuais.