A súa nai sorpréndese cando, sen que ela pregúntelle nada, entra no bar e ofrécenlle un xornal a man : “Aquí tes, Branca.” Sorpréndese porque quen lle deu o xornal sabía o nome da súa nai, aínda que nunca falou con ela. Collemos os dous cafés solicitados na barra e colocámonos na mesa. Entón vén o comentario que a miña nai me fixo a un volume baixo (en castelán): “Outros que están en silencio no bar tamén saberán perfectamente o tempo que pasei no hospital.”

É de estrañar que os que nos rodean saiban de nós, a miúdo ou ás veces a outros que nos ven: o noso nome, a nosa profesión ou o paro, as nosas relacións, a escaseza do noso corpo... A sorpresa é universal: descubrir ese coñecemento xera un sentimento bastante estraño.

Con todo, non nos sorprendemos cando somos eles e cando nos referimos aos demais: o seu nome, a súa profesión ou o seu paro, as súas relacións, a súa escaseza corporal… Non nos estrañamos de que outros se sorprendan connosco.

E, nesta transición entre o ano vello e o novo, non se que é o que provoca máis sorpresa en min. Sorprendentes. Non sorprendernos.