Gústame contar cun pouco de literatura barata que no Palacio de Igartza de Beasain decidín que sería de oficio. Recordo de bo grado aquel encontro que organizaron para presentar o libro “O dono do noso parto”: Estitxu Fernández e Ixabel Aleman conversando co poder sobre a táboa; ante eles os membros dunha pequena asociación de pais e nais, e case na última fila, nunha esquina, recibimos miradas bastante estrañas por cada dous nenos, que me axudou a non irme só. Antes da charla, achegóusenos o líder da asociación, cun tríptico: “Non vos coñecemos e, bo, aquí está a información da nosa asociación”. Estabamos completamente fóra de lugar. Que imaxinaron! O meu amigo aínda me fai acordarme da angustia que pasou. Eu, con todo, me aluciné tanto, que máis nada que o gozo caera no corpo.

Amo a miña profesión. Constrúeme. Son matrona durante as vinte e catro horas dos trescentos sesenta e cinco días do ano. En calquera sitio e con calquera, é algo que me cruza inevitablemente. Identitaria. Quizá non sexa máis que unha euforia inicial, non sei. Quizais dentro de vinte anos ou, co burnout por completo, deixarei a profesión e dedicareime a vender botóns nalgunha mercería. Pero hoxe digo orgulloso que teño o oficial máis belo do mundo, e volvo recibir unha gran vocación ou unha gabanza similar.

Pero non me entenda mal. Tomei a forma inconsciente de vendedora de biblia, pero non me imaxino que veño promocionar o traballo. Porque creo que a vocación é unha arma de dobre fío. Pode ser gabanza e insultar. Virtude e ausencia. Premio e castigo. Para a empresa a paixón é boa lotaría, iso si: “Non vos imos a dar esa formación que nos pedistes. Pero, ouza, non esquezan por que están aquí, non esquezan que queren a súa profesión, utilicen as súas horas libres, o seu diñeiro, os seus días de vacacións e sigan aprendendo tope”. De feito, ultimamente estou farto de discursos románticos como a automotivación e a superación das propias fronteiras. En nome da vocación, parece lexítimo esixir ao traballador a explotación dos recursos que ten e o desenvolvemento do seu valor.

O discurso da afección ao traballo ten tamén un efecto anestésico, xa que as revoltas impulsivas contra as precarias condicións de traballo adórnanse cun golpe, como podo queixarme do que me fai feliz? Esa é a clave para fidelizar aos traballadores honestamente: non hai ramplas no seu camiño favorito. Non hai mellor luxo que dedicarnos ao que queremos. Non inestabilidade, non incerteza, non competencia. E si alguén se estresara con ganas no descoido, que estea tranquilo, porque pode non responder ás súas demandas, pero hai sitio no orzamento para o curso mindfulness.

Por certo, en palabras do mestre Jon Kabat-Zinn, o mindfulness é sen sentenza, intencionadamente, pór toda a atención ao momento. Claro, pensando ben é unha estratexia razoable a do mindfulness para as empresas. Si non, haberá que pensar e resucitar a longo prazo, e como di o refraneiro: máis que lavar as mans, mellor non manchar.

Tampouco todo é de cor rosa no mellor oficial do mundo, nin desde a mirada profesional nin laboral. Por iso, si nalgunha ocasión atopase alucinar a un neno no Palacio de Igartza, sabendo que non lle vai a caber no corpo, diríalle ao oído, polo si ou polo non: mago coa vocación.