No último concerto de abono da Orquestra de Euskadi, Handia, que facía referencia ás dúas obras que compuñan o programa, a contraposición de estilos e a oposición ás vivencias sonoras foi, sen dúbida, o máis atractivo do encontro.
Para empezar, tivemos a oportunidade de escoitar a última obra encargada do proxecto Elkano: Mundubira musika bidelagun. Este proxecto foi completado coas obras de Mikel Chamizo, Mikel Urquiza, Joel Merah e Teresa Catalan para conmemorar o 500 aniversario da primeira circunnavegación, a máis grande. Nesta ocasión o traballo de peche do ciclo foi a peza Lorratz de Zuriñe Gerenabarrena. É unha obra chea de timbras e texturas suxestivas. Como o propio compositor sinalou, é unha partitura chea de exploracións e sentimentos. Este traballo deixa o sabor de "descubrimento". Elkano, sen dúbida, experimentaría esa sensación. A Orquestra de Euskadi realizou un delicado labor, destacándose as texturas da música, caracterizada pola claridade e transparencia das sonoridades.
A continuación, tras este breve traballo inicial, chegou a obra "máis grande", que poderiamos dicir impresionante polo seu tamaño. De feito, a oitava Sinfonía de Anton Bruckner, con 80 minutos de duración, é unha das maiores sinfonías da historia da música.
Esta gran obra foi o resultado dos indeseados e a inseguridade do compositor. Tras o éxito da sétima sinfonía, esta oitava sinfonía foi rexeitada por un dos directores de orquestra máis admirados por Bruckner, Hermann Levi. Iso tróuxolle moita tristeza e depresión. Pero o austríaco, lonxe de desanimarse no seu traballo, mellorou e cambiou continuamente a obra, tendo en conta as críticas transmitidas por Levi. Por último, estreou a súa obra en Viena antes do Nadal de 1892. E o éxito foi enorme. É unha obra wagneriana na súa sonoridad, pero a súa arquitectura procede de Beethoven, máis acusada da súa novena Sinfonía.
Do mesmo xeito que no caso da obra de Gerenabarrena, a Orquestra de Euskadi, baixo a dirección de Robert Treviño, realizou un traballo concreto desde o punto de vista da sonoridad e mesmo da psicoloxía ao saber recrear os moods que senten en cada movemento sinfónico. Destacaría especialmente o ambiente logrado en Adagio, que resultou cruel e desgarrador nesta interesante versión.