Rompe o cartel do Tour de Francia de 2023. Con que querías romper? Quería non
ser aburrido e suxerir imaxes, por iso deille alegría e movemento. Quería ver o debuxo máis que o "súper deseño gráfico". O ambiente do Tour nunca se reflectiu no cartel e quería transmitir esa vitalidade.

Ao principio o sol da imaxe era vermello, pero ao dicir que era premiado pedíronme unhas pequenas adaptacións, sobre todo para engadir a imaxe do Guggenheim. En calquera caso, respectaron moito o meu traballo e estou contento.

A túa imaxe estrela é do Tour, pero non é o único traballo internacional. New York Times
, The New Yorker, Time Out, HBO, O País, O Salto, Pikara Magazine… Traballei para moitos, mesmo para pequenos clientes. O traballo que realiza a Asociación de Ilustradores Vascos é importante para iso, xa que somos máis de 100 persoas. O traballo en rede é fundamental, porque o noso traballo é moi solitario. Sérvenos para sentir solidariedade e ver que non somos frikis que debuxamos cando estamos sós en casa. [Jorge] Oteiza non é o único artista vasco existente.

As marcas dos ilustradores vascos pasan desapercibidas?
Si. Eu creo que é froito do buraco institucional. Os artistas que vemos nos museos están mortos ou son estranxeiros. Por que non valóranse, recoñecen ou mostran aos artistas vascos? No Guggenheim tamén ocorre iso.

Cres que
o fokupa internacional abrirache novas portas? Non creo que a miña vida cambie moito. Alégrome moito de que me quedou moita xente na rúa, pero espero seguir como até agora.

Antigamente a arte estaba en museos e galerías. Hoxe, onde? En Instagram, en Internet, ou
en Tik Toke. As galerías actuais atópanse xeralmente nas citadas redes. Hai nenos con ferramentas para facer cousas terribles! Aprendín as miñas ferramentas diarias en Youtube, e ese coñecemento comunitario é belo. A titulitis xa non ten sentido.

Como os lapis, mirada e punta rigorosa. Máis aló do debuxo, que buscas coas túas obras? O meu interese
está no debuxo e eu diría que adoito pór nel todo o peso e o traballo. Gústame complicar a imaxe e introducir cores flúor. Cada un ten a súa propia “man” e o seu estilo. Eu, por exemplo, gústame que a pel do corpo sexa verde ou non saiba o xénero da persoa. Non quero aos mozos ou chicas delgados e proporcionados, senón desfacer os corpos e estar o interese no debuxo. Como na vida, diría que busco diversidade.

Aos 32 anos leva oito anos vivindo das ilustracións vivas… Hai algunha diferenza entre o anterior Raisa Alava e o actual? Si, profesionalización. Agora
as ideas e os resultados véñenme á cabeza máis rápido. Eu estudei Belas Artes e logo fixen o máster. Recordo o que me dicía o profesor: “Ti es artista, súper puro, e as ilustracións e os cómics son para os nenos…”, esa voz caloume. Xa me dá igual. Madurei, o que me gusta é isto, e estou tranquilo con min mesmo.
Para vivir como ilustrador tes que ser moi rápido: tes que crear ilustracións en dous días de prensa (mandar, aceptar e traballar o borrador, non dá tempo para máis). Por tanto, as ideas teñen que vir rápido, e os temas a miúdo non son fáciles. Nestes momentos estou a traballar en prensa, libros, portadas de discos e carteis.

Pan
de hoxe, fame de mañá. Provoca malestar? Si. Pero estamos afeitos a iso. O noso é un traballo moi solitario. Algúns meses estamos saturados, outro non. Cada vez que me encargan un traballo penso: por que me escribiron a min? Onde viron as miñas obras? A parte máis bonita do noso traballo é non saber con que propostas traballaremos mañá, porque pola contra non tratariamos temas ou ideas. Na prensa son rigorosos cos temas, xa que o debuxo ten que transmitir algo concreto. Pero outras veces estamos libres de propostas, e iso tamén é moi bonito.