É a representación dun edificio como un corpo. Tubaxes de instalación como veas, columnas e vigas como esqueleto, fachada, unha fibra de pel. E a alma e o latexado vital do edificio son influenciados polas persoas, mentres utilizan e coidan o espazo.

Un edificio abandonado. Tanto desde o exterior como desde o interior, os espazos transmiten un rigor mortis, o levantamento da pintura de paredes, o óxido das bandas de porta e o vidro roto son un lugar de conxelación do pasado que conmove. Ou as habitacións do hotel. A maioría están mortas, non importa o número de estrelas. Nestes espazos corporais non se produciu afecto no tempo ou se perdeu a vida, e o solo, o teito e os obxectos aparecen apáticos. No nivel sensible son materias e lugares buxán, simple esqueleto.

Aínda que sabemos que o espazo é o soporte de moitos afectos, gústame que os temas saquen ao razoamento e que sexan misteriosos como e como nos afecta a natureza material da contorna. No ensaio de definición das sensacións parece que predominan as cousas que se relacionan co deseño do espazo, e que as diferentes situacións e aspectos teñen unha influencia mutua –que é unha ecoloxía– máis aló do que se ve e constrúese. A beleza de todo isto.

Neste campo da subjetividad temos que ir á filosofía para dicir que todas as cousas materiais, nun ou outro grao, están “vivas” e por iso causan efectos en nós por efecto material (Spinoza, Thoreau, Bennett…). É un tipo de relación entre materiais e humanos e estes afectos adquiren unha presenza no espazo como unha “capa invisible”.

Chegan os días de gran consumo. Sinto a gula de comprar obxectos e de acumulalos, non. En tan curto prazo rexeitamos as cousas adquiridas, que se reduce moito o tempo de relación con elas, desprezando o potencial afecto dos materiais.