A vida dá moitas voltas, moitas e inesperadas. Vivín o nacemento de Zea Mays moi preto da miña irmá por apaixonada, pero logo dediqueime dalgunha maneira a eles sabendo que seguían traballando e por iso contento, pero observando outros grupos. Hai uns anos, con todo, vinos en directo, e aquel de labazada! Gregario, cheo e firme. Despois, ao principio da pandemia fixeime no disco Atera, que traballo! E paradoxais paradoxos, o primeiro concerto que vin na escura pandemia, incrible, foi o deles, o da Vitoria Eugenia, e que concerto, que emoción, e cantas emocións viviramos –as persoas– vestidas case dúas horas de máscaras alleas aínda.

O equipo tivo que facer un longo corte, pero volveu a imporse a necesidade de celebrar a vida, sempre a vida. Os síntomas que tomaron protagonismo na Carpa viñeron para quedar, e nesta ocasión tamén aproveitaron estas catro bestas para dar un corpo máis redondo ás cancións. Adorador ten o ADN do grupo completamente pegado: ritmo como os suízos, melodías pegadizas e sensibles e cancións redondas; Ti a loita é máis pausada pero firme e mergúllase nos ritmos do post-punk e dos pioneiros alemáns. Kemena combina pasaxes orquestrais, rockeiros e bailables. Para nada, ten guitarras penetrantes e brillantes, á sombra dos 90. A curaia é máis celeste, pero vai impregnada de intensidade, cadencia e dramatismo. Corazón de tango é un rico exercicio (e resultado) para revitalizar o clásico do bando con síntomas e guitarras. Coraxe, coraxe, curaia é a frecha que nace un metalero pesado e que dirixe o reloxo de post-punk. Non son eu un pouco pausado con eles reuniron a Rozal. Non entres o berro, a electrónica minimalista e o rock forte alivian. E por último, o rave da celebración é Bizia. Porque antes e agora, cada canción de Zea Mays, polas súas características e razóns, é unha celebración.