Hai unhas semanas que hai vida extraordinaria neste barrio. Os concertos, o ambiente, etc. forman parte da axenda da Chantrea. Este fin de semana temos cita, de novo, con moita solidariedade e moita esmorga: O día do pintor.
Pero pouco do artístico para celebralo. A OTA cumpriu un ano nas rúas da Chantrea, polo que é un ano cando un gran grupo de veciños colocou unha pintura branca sobre raias azuis con gran resistencia e enxeño. Un ano, algúns deles foron sancionados con indemnizacións de gran cifra. Trátase, por tanto, dun festival de pago de multas, deste sábado, e o atardecer será amenizado por Zopilets.

As entradas están esgotadas (sic). Nada máis abrirse as portas reuniuse o sábado pola tarde no Auzotegi. A de Atenas correspondeu aos músicos quentar a sala, pero ao principio só estamos os chandalaris da barra. Os primeiros festexos solidarios comezan a achegarse nada máis escurecerse.

Non é un segredo que a Navarra nos gusten as rancheiras mexicanas, e máis si son Zopilotes. Foi un concerto longo no que non puidemos prestar moita atención mentres preparamos canas, kalimotxos e combinados. Moitas cancións populares, míticas. E algunha noticia que me soou. Hai tempo que non seguía, pero estiveron tan alegres (quitando algunha balada triste, claro) e tan románticas como sempre.

O cantante Konejo non fallou. Esperabamos algunhas das súas palabras, entre cancións e cancións: Auzo pintxe pendejo loitador… Sabe dicir aos veciños do barrio que ten moito ego que estean máis orgullosos aínda, facendo máis chantrea aos chantrea.

Ao final a casa de cultura está colgada de veciños e foráneos. Fai moita calor sobre o mal tempo exterior. E os organizadores necesitan moito traballo para mobilizar ao público. O festival de solidariedade converteuse case nunha festa tola. Pero os castigados mostráronse agradecidos, coa cálida acollida e o agradecemento aos músicos. Cun pouco de sorte, o barrio seguirá tendo vida nos próximos meses. Que non sexa por estas razóns.