Cal é brevemente a situación que viven en Kurdistán?

O Estado turco atópase inmerso en plena crise política, social e económica. O réxime do APP-MHP, o extremo dereito que goberna, está a tomar a súa última respiración, sen poder lexitimar máis a súa existencia. Para este partido e para o seu líder Erdogan, a única posibilidade de supervivencia é destruír o Movemento de Liberación de Kurdistán, polo que, dada a proximidade das eleccións turcas, en abril o Estado fascista turco iniciou unha operación de gran escalada contra a guerrilla nos montes (operación Claw-Lock). Destruír a guerrilla é destruír o corazón do Movemento de Liberación de Kurdistán.

Desde abril, por tanto, as guerrillas das montañas sufriron todos os días os ataques do segundo maior exército da OTAN. Pero a pesar de que Turquía dispón de todos os medios técnicos e tecnolóxicos, non puido romper a resistencia da guerrilla. Porque o Estado turco, máis aló de non alcanzar os resultados esperados, sufriu unha perda total. A perda de soldados foi tal para Turquía que moitos deles tiveron que queimar cadáveres para ocultar ao pobo a dimensión da perda.

Ante a imposibilidade de alcanzar os seus obxectivos, Turquía seguiu diferentes camiños: por unha banda, intensificou os ataques con armas químicas nos últimos dous meses, e por outro, incrementou a escalada de ataques contra Rojava e a súa administración autónoma. Erdogan, tras ameazar coa invasión, asasinou desde xullo a través de drones e bombardeos tanto civís como comandantes, entre eles comandantes importantes na guerra contra o Estado Islámico (EI). Debemos entender neste marco os ataques violentos que tiveron lugar nos últimos días. Desde o sábado, o estado fascista turco estivo bombardeando ininterrompidamente Rojava e o noroeste de Siria, asasinando a civís, atacando hospitais, destruíndo instalacións de produción petrolífera e reducindo o centro da coalición antiterrorista. Erdogan ameaza xa coa invasión superficial. A situación é moi crítica para a revolución de Rojava e para o Movemento de Liberación de Kurdistán, por iso é moi importante que nos próximos días protéxase e solidarícese a nosa resistencia. Tamén están a xurdir oportunidades para aumentar a resistencia e ampliar a revolución.

Turquía aumentou a intensidade do ataque a Kurdistán nos últimos días, pero, como comentou, os ataques proveñen de moito antes. Mesmo nas últimas semanas o Movemento de Liberación de Kurdistán estivo denunciando o uso de armas químicas. O xornalista Steve Sweeney, do medio británico Morning Star, foi testemuña destes síntomas de ataques de visión borrosa, pranto, dor de cabeza, sangrado nasal, dificultade respiratoria, legena, tose... Elabora un informe sobre o documentado, sugeriendo que o goberno de Erdogan pode estar a facer uso de armas químicas, tal e como denuncia o pobo kurdo. A pesar destas probas, a resposta de organismos como a ONU ou a Organización para a Prohibición de Armas Químicas (OPCW) foi o silencio, aínda que desde que se prohibiu o uso de armas químicas non se fai uso das mesmas por parte do OPCW. Que lectura faise dese silencio?

Hai suficientes evidencias para levar a cabo unha investigación oficial. Ademais do informe de Sweeney, outros informes e entrevistas suxiren que o Estado turco está a utilizar armas químicas prohibidas. OPCW naceu para prohibir o uso de armas químicas e pór en marcha a súa desaparición. 193 Estados membros, entre eles Turquía, asinaron un tratado no que se comprometen a non desenvolver, producir nin utilizar armas químicas. Pero está claro que ese pacto non se cumpre, polo menos no que se refire aos aliados das forzas imperialistas ou imperialistas. Así que, brevemente, por que OPCW non empezou a investigar? Pois porque o Estado de Turquía é un membro respectado da comunidade internacional e membro da OTAN, e non hai ningún interese en oficializar os crimes de guerra cometidos por eles. De feito, EEUU e as forzas occidentais son conscientes do uso de armas químicas e de armas prohibidas. Ademais, as agresións tanto de Bakur [Kurdistán do Norte, nas fronteiras do Estado de Turquía] como de Bashur [Kurdistán do Sur, dentro dos límites do Estado de Iraq] requiren da autorización dos Estados Unidos, onde o ceo está baixo o seu control.

“A guerra ante os crimes é asasinada polo silencio”. Desta idea comezastes a tirar a campaña #YourSilence Kills hai unhas semanas. A responsabilidade de non levantar a voz non só a acusa ás organizacións internacionais, senón tamén aos medios de comunicación.

O silencio dos medios responde á mesma lóxica que o silencio de OPCW. Hai décadas que as forzas occidentais iniciaron guerras violentas en Oriente Próximo, pero isto non provocou moito ruído nos medios de comunicación, aínda que moitos países foron masacrados en nome da “democracia”. Sabemos os intereses que defenden os donos dos grandes medios de comunicación; sen ter que retroceder demasiado no tempo, a guerra entre Ucraína e Rusia puxo de manifesto o papel da maioría dos medios occidentais: Xustificar e lexitimar as políticas intervencionistas e expansionistas da OTAN. Parece que con esta guerra a OTAN logrou lexitimidade para seguir coa súa política expansionista e genocida.

O que empezou con Iugoslavia seguirá adiante, e co apoio dos medios de comunicación a OTAN abrirá máis guerras en Europa. Se os medios de comunicación mostrasen as políticas genocidas dos países occidentais nos países do Próximo Oriente, se distorsionaría a imaxe democrática de Occidente e todos se darían conta de que non existe un Estado civilizado que respecte os dereitos humanos. Por tanto, os oligopolios que manexan a maioría dos medios de comunicación deben manter o aspecto democrático da Unión Europea. Ademais, o Movemento de Liberación de Kurdistán supón unha ameaza para os oligopolios e poderes, ao representar unha verdadeira alternativa democrática revolucionaria. Por tanto, deben manter o silencio en canto aos ataques contra o movemento.

Ten, por tanto, o obxectivo de romper con ese silencio?

Temos que traballar por todos os camiños para romper o silencio. A pesar da dificultade da nosa denuncia, debemos seguir traballando. O noso obxectivo é romper o silencio. Queremos impulsar as mobilizacións nos distintos pobos e presionar aos estados para que poñan en marcha as investigacións oficiais.

Recentemente, tras a morte de 17 guerrilleiros por parte de Turquía, un grupo de mozos reunidos na guerrilla dicíao nunha nota feita pública: “Recentemente habemos visto que o Estado turco invasor pretende vingar ao ISIS atacando a quen o venceron, e isto faise coa axuda da OTAN. Aínda que as potencias occidentais constituíron unha coalición contra o ISIS, tamén protexen ao Estado turco formado por mercenarios. Iso é unha hipocrisía enorme”. Pódese ler o silencio occidental como indicador da protección de Turquía?

Si, totalmente. Tamén debemos situar o conflito que vive o pobo kurdo nun marco máis xeral. O capitalismo atópase inmerso nunha crise global, nun intento de solución e de reestruturación do sistema. Todas as forzas imperialistas están a buscar vías para superar a crise global, pero co interese de manter ou reforzar a súa hexemonía, iso si. Isto enfróntalles a grandes contradicións. Por exemplo, Alemaña quere ser unha das grandes forzas hexemónicas no novo ciclo político que vén, pero necesita por unha banda os recursos de Rusia, sen os cales a crise alemá agudizouse, e por outro, necesita o apoio de EE.UU. No caso da OTAN e Rusia, ante a imposibilidade de resolver a crise, ambos necesitaban a guerra de Ucraína. Está claro que a OTAN ten que crear guerras para ofrecer un falso relato da unión e ocultar contradicións internas. Agora ten a escusa de xustificar o seu proxecto de expansión e convertelo nunha forza hexemónica nesta nova fase de reestruturación do sistema.

En Oriente Próximo son décadas desde o inicio das guerras violentas; para conseguir a hexemonía é imprescindible o control de Oriente Próximo e estas violentas guerras así o demostran (Kurdistán, Siria, Iraq, Afganistán, Iemen, Palestina, Líbano...). Naturalmente, nesta loita polo control de Oriente Próximo, o Movemento de Liberación de Kurdistán é un obstáculo que está a presentar e pondo en práctica unha alternativa democrática ao sistema dominante e opresor.

Sen o apoio de EE.UU., a OTAN e os estados occidentais, Turquía non podería facer unha guerra na dimensión do que está a levar a cabo. Turquía é unha das claves para a expansión do chamado “gran proxecto oriental” e a explotación dos recursos de Oriente Próximo para os países occidentais. Pero até agora non puideron ampliar o proxecto e liberalizar Oriente Próximo co programa político e económico de Occidente. Así ocorreu noutros moitos países, nos países latinoamericanos. Moi brevemente, por iso cremos que Occidente está calado ante os crimes de guerra de Turquía.

Turquía ataca a Kurdistán co PKK no punto de mira e argumentando que está “en contra dos obxectivos terroristas”. Pero, que é exactamente o que se quere destruír?

O obxectivo de Turquía, ademais de destruír o CCP, é negar a identidade e a existencia do pobo kurdo e destruír todo o que construíu a revolución do Movemento de Liberacións de Kurdistán. O Estado de Turquía teme polo que ten diante, por un pobo que exerce o seu dereito á autodefensa e á autodeterminación, por un pobo que se opón á dominación e á explotación e por un pobo que está a construír as súas estruturas populares e democráticas na loita contra as forzas represoras.

O CCP é a vangarda e o espírito dunha nova vida baseada na liberdade, o amor e a cooperación, imaxe da loita eficaz contra o patriarcado, o colonialismo e o liberalismo. Aínda que superar a modernidade capitalista e o actual sistema de dominación pode traer grandes dificultades, o movemento de liberación de kurdos é unha esperanza mundial porque está a pór en práctica unha verdadeira alternativa democrática. Se o Estado de Turquía e as forzas internacionais non tivesen medo, non encerrarían ao líder da CPC, Abdullah Öcalan, no peor estado de illamento da prisión insular. As condicións que sofre Öcalan son as condicións de illamento e destrución que o Estado turco pretende impor ao pobo kurdo no seu conxunto.

A presenza do CCP na lista de grupos “terroristas” da UE facilita a Turquía o uso deste argumento. Se non me equivoco, nese sentido tamén está en marcha unha campaña de lanzamento de CCP desta lista. Vedes oportunidades para conseguilo?

Non vemos a posibilidade de facelo, salvo que se produza un cambio substancial ou substancial na política e situación de Occidente. Con todo, é un traballo a realizar, hai que loitar por todos os camiños. Tamén é cuestión de lexitimidade: estar clasificado como terrorista deslegitima a loita. Pero, en definitiva, a loita pola autodeterminación e a autodefensa é lexítima. Hai guerra de Kurdistán e o PKK defende os dereitos dos cidadáns kurdos, non é terrorista. Os estados imperialistas, que negan os dereitos do pobo kurdo, son os terroristas.

Incluso a explosión acaecida hai poucos días en Istambul foi acusado publicamente polo ministro de Interior de Turquía, Süleyman Soylu, de ser un atentado ditado polos kurdos. É significativo que, fronte ao silencio que vostedes están a denunciar, estas declaracións tiveron eco os medios internacionais. Queredes facer algunha lectura respecto diso?

Lembra o sucedido en Istambul o 11 de marzo de 2004 en Madrid. Do mesmo xeito que naquela época en España, preto das eleccións en Turquía, está a utilizarse a explosión de Istambul para facer propaganda e lexitimar as políticas genocidas contra os kurdos. A narrativa creada polo Estado turco para acusar ao PKK de agresión foi absolutamente surrealista. O Estado turco ha utilizado o atentado para lexitimar a súa política colonial, fascista e genocida. Coa escusa dos atentados, os últimos días atacaron violentamente e sen cortes as zonas liberadas de Rojava e do nordés de Siria, ameazando agora coa agresión superficial. Nestes catro días houbo máis de 26 mortos. Quen son os terroristas?