- Co desexo de provocar unha transformación na sociedade e na saúde, un grupo de mulleres leva un ano reunindo e crearon recentemente a asociación Estereotipak. Queren rexeitar a práctica de asociar a saúde mental con estereotipos de xénero. Mireia Alduncin Zamora é membro da mesma. Nos seus estudos de psicoloxía identificou “moitas carencias” sobre este tema e agora está disposto a promover a “transformación”.
Estereotipos. Como chegaches aquí?
Nos primeiros pasos da miña carreira sentín bastante soa. Con boa sorte, algúns dos meus compañeiros apoiáronme no meu modelo de actuación, a forma de conducir e facer a terapia, e animábanme a seguir na mesma liña. A pesar do meu consentimento, as transformacións sistemáticas son difíciles de levar a cabo estando só. Chegoume unha invitación a un grupo de Whatsapp que dicía que dúas mulleres querían abrir un espazo para falar entre a saúde mental e a muller, e achegueime. Xuntámonos varias mulleres e púxose de manifesto o desexo de seguir adiante. Por tanto, continuamos xuntándonos e dando forma á asociación.
Que baleiro vén cubrir Estereotipos?
Os estereotipos de xénero seguen estando moi presentes no día a día, desde moi neno. E despois de chegar á idade adulta, desgraciadamente, non desaparecen. Non digamos en saúde mental. Están moi arraigados. É certo que hai moita xente traballando no tema, pero non hai ningunha asociación vasca. Por tanto, decidimos organizalo desde a primeira reunión. Vimos con forza a encher o baleiro para falar, reflexionar e reivindicar a saúde mental feminista.
Tamén estudei sexología e o proxecto fin de carreira fíxeno en torno ao ciclo menstrual. E os corpos con menstruación son cíclicos na asociación. Debemos sentir e escoitar os nosos ciclos. Cremos que debemos actuar respectando a realidade de cada persoa, pola contra podemos crear situacións moi graves, sen darnos conta, desde a ignorancia. Coidado con isto!
Cal é a vosa folla de ruta?
Só temos un ano de percorrido. Somos moi pequenos, pero temos moi claro que temos que facer traballos exteriores e interiores. Traballamos moito internamente. Moitas reunións para dar forma á asociación, pero especialmente para dar forma ao grupo. Fixemos moitas reflexións, tentamos responder a moitas preguntas. E o segundo paso foi saír á rúa. Por exemplo, empezamos a ofrecer talleres para reivindicar e traballar a saúde mental feminista. Porque nós non queremos traballar a saúde mental das mulleres, senón a saúde mental desde o feminismo. É moi diferente. Queremos centrarnos na muller, cunha visión feminista. Iso é o que reivindicamos. De momento estamos orientados á muller, non traballamos cos homes, pero tamén temos que falar deles.
Como vemos a situación? Como temos saúde mental?
A saúde mental, aínda que pareza mentira, está nun bo momento histórico. Cada vez hai máis persoas que manifestan a necesidade ou a necesidade da terapia, e iso é un paso importante. O recoñecemento á terapia é favorable á saúde mental.
Vexo a moitas mulleres na consulta e ao principio senten soas. Porque cren que o “iso” que lles pasa ocórrelles a eles sós. Pero un dos meus obxectivos é explicar que non é así. Tamén é importante politizar a saúde mental.
Agora fálase moito de muller e de carga neuronal.
Si, e temos que expolo. Algunhas cuestións que historicamente nos suceden ás mulleres foron consideradas e tratadas como problemas biolóxicos. Moitas sintomatologías asociáronse ao xénero sexual e non é así. Afortunadamente, empezamos a cambiar as cousas. O que está a pasar ás mulleres non é casual nin é biolóxico. Temos que cambiar esa comprensión, esa fraude imposta. E si, aí hai carga neuronal, entre outras cousas. .jpg)
Ademais, a saúde mental deixouse sempre nun segundo plano. Pola contra, temos o costume de curar ou atender rapidamente calquera ferida ou dor física.
Moitas das características da muller foron concibidas como aptitudes. Por exemplo, facer dúas cousas á vez, e iso non é broma. Pero estas capacidades convértense en responsabilidade e, por tanto, en carga. Ademais, a responsabilidade de solucionalo canalizouse de forma persoal. E non, iso é colectivo, é responsabilidade da sociedade. Está na sociedade. Non é individual, é política. E en Estereotipak traballamos nese camiño.
Tedes aliados internacionais?
Nada como o noso, pero o tema está encima da mesa. Por exemplo, no movemento feminista e nos grupos de Axuda Mutua. Existe tamén un movemento chamado Orgullo Tolo. Gustaríanos achegarnos a todos e, de paso, ampliar o grupo. Calquera persoa pode pertencer a ela, non é obrigatorio exercer a sanidade. En definitiva, queremos reflectir a realidade social e a diversidade no día a día da asociación. Sen dúbida, iso enriquecerá a nosa actividade.
Terapia tamén feminista
"Eu quería estudar medicamento, pero un profesor, quizais coa súa mellor vontade, díxome que non, que era mellor estudar enfermaría, que era moi sensible. Foi un golpe para min. Non entendín por que. E entendino despois: estereotipos de xénero. Tamén estaba nunha situación vulnerable e non sentín ningunha man. De aí decidín estudar Educación Infantil, desde o enfado, a frustración e a dor. O meu obxectivo era que os demais nenos non fosen iguais. Pero ao final deime conta de que o meu é o camiño da psicoloxía. E hoxe son terapeuta feminista".