Sílvia Pérez Cruz encheu de novo á Vitoria Eugenia de mércores, xoves e venres. Finalizou a xira de Farsa (xénero imposible) a finais de 2020. Desde Donostia até Donostia. Presentou o seu traballo en tres formatos diferentes, o de hoxe no formato máis especial: dentro dunha clase.

A cantante convídanos á súa casa á súa habitación. Ou a algunha das súas habitacións. Este último disco é unha mostra da súa particular atracción por todas as disciplinas artísticas, a pesar do seu predominio musical. Traballou a interdisciplinariedad con bailaríns, poetas e actores que admiran profundamente ao músico catalán. E nesta ocasión é o que pon sobre o escenario todas estas manifestacións artísticas.

Nos últimos catro anos veríalle un dez concertos, pero nunca saquei do teatro esa sensación. Foi un atracón emocional en todos os sentidos: un sorprendente control técnico vestido de beleza, imaxes cheas de moita forza unha tras outra, cambios constantes de rexistro/código/ambiente… Uf, demasiado, díxonos un amigo recentemente saído do concerto. Foi dos que van necesitar moita dixestión. É unha muller cunha capacidade especial para adiviñar que, cando, canto e como ofrecer. Dedicouse a pór música en directo á proxección de imaxes de bosques e arroios, cantando tombado na cama, de xeonllos, bailando... Como lle dá igual coller unha guitarra ou outra, facelo co teclado, con percusión ou a capella. Foi o concerto máis cru que xamais vivín, no mellor sentido da palabra.

Aínda que o artista o ofrece á viaxe pública, el é o guía. Díxoo hoxe, creo que é o mellor que fixen, facendo referencia á actuación. Tamén se sorprendeu e emocionado, e esa emoción púxolle o corpo nun lugar inesperado. Desde aquí convídanos a cantar con el os dous últimos.

Un amigo díxome que unha vez quixera pensar que todas as cousas gardan nelas o que poden ser, é dicir, que contén todas as posibilidades. Sexa un proxecto, teña unha relación ou sexa unha canción (ou así o entendín eu). E que as nosas accións son as que van guiar a estes por un camiño ou outro. Pérez Cruz ten a capacidade de mostrar todas estas posibilidades e de camiñar ao mesmo tempo. Iso fai diferente, entre outras cousas. E todo isto, hoxe por dentro. Pódese pedir pouco máis ao artista que abre a porta da súa casa e abre as paredes da habitación fronte ao público.