Sorprendeume –en bo sentido– este novo proxecto. En Bergara, Aitor Aldanondo, creado ao redor dunha pedra, ten moitos sentidos. Neste traballo quixo sacar dalgunha maneira o que viviu durante anos.

Aldanondo iniciou a súa carreira musical no grupo da Brigada Criminal, dedicada ao punk harry. Un día, con todo, este estilo converteuse nunha carga similar á pedra para os membros do grupo e, sobre todo, o que lle rodeaba. Así que decidiron ir á esencia da pedra, o rock, a orixe e crearon a mouteira Fiachras fóra de póuselas. Estiveron a gusto, comodamente, pero profundando máis baixo a pedra e xunto aos seus amigos de Santa María, deron a luz aos Barbados, a partir dun folk bastante salvaxe.

Despois, Aldanondo afástase un pouco dos escenarios e aproveita ese tempo para mirar cara a dentro. O que lle deron os vividos e os esculpidos na pel, quixo plasmar neste disco a vida tras a morte, a gañada ás leccións e ao sufrimento; a pedra dos alquimistas, en esencia.

Así, neste novo proxecto que puxo en marcha con Maitane, Ekaitz e Guille canta o apreso, vivir, agradecer e celebrar. Ademais, no camiño reuniu a outros cómplices: Freddi Pelaez, Haritz Artola, Adolfo Alcocer, Domentx Uzin, Iñigo Cabezafuego, Mikel Azkargorta, un octeto de corda e outros. Cada un deles reforzou o peso, a carga e o ton da canción.

E aquí, no único traballo que o proxecto deu a luz até agora, nas doce cancións cantadas en eúscaro, hai ambientes que foron significativos na traxectoria de Aldanondo e outros máis descoñecidos. Con ambientes similares a Calexico e Morricone, e cancións para brindar co vello Shane McGowan. Doutra banda, tampouco quixeron abandonar o folk, nin o rock sen artificios da escola de Hertzainak. E, ademais, unha tendencia á psicodelia, como nalgunhas cancións moi destacadas.