Con motivo dun documental sobre Eñaut Elorrieta, convidáronme a Tabakalera fai dous ou tres semanas. Gustoume a invitación á estrea coloquial, pero cando me acheguei ao cine empecei a atopar moita xente, aí Paul e Itziar, aí Maiz, aí Eneko, Olatz e Idoia, aí Miren, aí Aretika e Amets... Por que veu tanta xente?

Ademais do documental, Eñaut organizou a audición do seu último disco cos seus amigos máis próximos: “Uxue e os dous na voda, ou nos meses, habería xente parecida”, di Eñaut. Pois amigos da voda, e eu, puxémonos aí, sentados diante da pantalla negra que puña só o título das cancións, escoitando a nova obra Fantasía. E, ouza, grazas. Quitando un pouco o susto que tiña nas primeiras cancións, deime conta do ben que é unha sala de cine para escoitar música. Sen distraccións, as frecuencias de Dolby Surround, ou coa tecnoloxía que sexa, soben e baixan do tímpano ao corazón do cerebro.

Eñaut estivo dous anos cantando con Aitor Etxebarria, un deles mandou o borrador e o outro emocionou a estrutura. Etxebarria atopou atajos á dirección habitual das cancións pop. É dicir, substituíndo o baixo e a guitarra eléctrica e as baterías por minimalismo e toque cinematográfico con cordas e piano. A txastona escóitase nunha soa canción, por exemplo, dentro dun só.

Todo este espazo favorece o disco e a súa audición pausada. Camiña pola corda preparada por Xabi Zeberio grazas a unhas bonitas reparacións. Con todo, unha por unha, non observarías unha nova dirección. E é que, aínda que utilizou o nome de Fantasía para facer o que nunca se atreveu a facer, este traballo é máis Eñaute que nunca, como di Etxebarria.

A esencia da obra gárdana as cancións Esna e Fantasía, diría, e Euri Herria enlaza coas obras anteriores da mesma maneira. O Bidasoa é o que máis se afasta, e ao disco ponlle o selo de lexitimidade, do mesmo xeito que un Lekeitio, para lembrar que a actual Gernika é o Bidasoa e a cruel política de fronteiras.

O feito de que a estrela pop da nosa adolescencia sexa tan fráxil e vulnerable ante todo o mundo demostra que detrás da imaxe hai algo. Dar as grazas á escritora e parella Uxue Alberdi mollada de bágoas, con vergoña, aí, xunto ás súas 200 amigos, ten algo de lexitimidade. Creo que iso é Fantasía: o camiño dun artista que vive con paixón por cantar con autenticidade e honestidade.

P.D. : A documentación de Arriguri, que recolle o proceso creativo, móstranos a relación laboral entre Aitor e Eñaut. Así de marabilloso.