Agora dá medo facer algunhas bromas. Non hai humor. Irritan inmediatamente. Tampouco se pode saber cando se pode tocar a pel. Agora non se pode dicir a unha persoa que é chica ou mozo. Cantos chistes non se poden facer! As de orixe, as de orientación sexual, as dos gordos, as das tortas, as dos ferreiros… O peor non é estreitar o terreo para bromas, o peor é que algúns debates se converteron en tabú, non se poden expor.

O feminismo, o antiracismo, a pel fina dalgúns colectivos (LGTBIQ+, fíxese cantas letras para non ofender a ninguén), os pais de todo tipo de nenos, os defensores do politicamente correcto, e, como non, a esquerda buenista.

Eu diría que nalgún momento pasounos a calquera persoa que vivimos nalgún privilexio, considerar a defensa dalgunha dignidade como contraria a algún dos nosos dereitos, movernos na cadeira con impotencia, empezar a construír algún discurso e sentirnos cimáticos dentro. Prestar atención a esa engurra e ver que a dor non sentía nun dereito, senón nun privilexio.

Converter algúns temas en tabú é un logro, por exemplo os relativos á supresión de dereitos. Non está mal que antes de levar un debate de tabú a cartas ao director, pregunte por que a esquerda buenista está tan atenta á hora de sacar algúns temas a debate público. Preocuparse non só do teu medo, senón tamén dos pesadelos que ti creas alén.