Itziar, Dani e Xan reciben a once músicos na cima de Larhun, en casa. Os solistas e membros de distintos grupos reuníronse cun obxectivo claro: o 30 de outubro ofrecían unha actuación conxunta na sala Lur Berri de Sara, que pecharía o festival Mapas Perdidos. O que non sabían era que ían moito máis alá, entraron como músicos e saíron da súa estancia como familia tras compartir o tellado durante unha semana entre Peio, Nahia, Gartxot, Paxkal, Maia, Alan, Kamille, Jonas, Felix, Anne-Lise e Xabi.

Ese mesmo domingo tan raro tamén estiveron Torta Relena e Herman Düne. Tres actuacións, bastante afastadas de estilo. Non sei si a diferenza entre Iparralde e Hego Euskal Herria é a mellor, pero algúns pasos máis adiante vexo os festivais de Iparralde que coñezo en relación coa oferta musical. A ver que festival do Sur atrévese a programar tan diferentes como este tres grupos á mesma tarde. E a ver a que cidade ou pobo achégase a xente a ver o tres, coñecer ou non.

O día escureceu en Sara para terminar as dúas primeiras actuacións, e a habitación que está moito máis quente que a rúa, obrigounos a levantarnos todos os que estabamos sentados. Nótase unha ansia para escoitar o que prepararon durante unha semana os tablados. Xa coñecido, sabíase que a calidade ía estar garantida, pero desde o principio souberon crear unha atmosfera máxica coa axuda de técnicos de son e luz. É bo coñecer os cruzamentos entre diferentes mundos musicais e, o máis belo é que neses cruzamentos póidase apreciar o que cada un deles distingue. Ver que cada un ten o seu lugar. Sexa en eúscaro, inglés ou instrumental. Tanto en versións como en cancións orixinais.

Quero aos grupos que cantan a todos os participantes (ou a maioría). E si ademais de cantar faio con síntomas, baixo, batería, teclado, guitarra, saxo, viola, violoncelo ou tres ou catro deles, pois, non digamos. Pero sei que moitos Paxkal Irigoyen non poden ser no mundo. Bo sempre en cantidade limitada.

Teño que recoñecer que me gustaron algunhas cancións porque eran intérpretes, que si outras tocasen non me parecería nada do outro mundo. Pero houbo outros, especialmente un, que me entrou até dentro sen pedir permiso. Fai moito que non me pasaba. Ves pola mañá a versión da canción deixoume obsesionada. Aínda estou aí.

Eu tamén quero unha habitación Lur Berri na miña cidade. Eu tamén quero algúns como os organizadores de Usopop cerca. E si algunha vez teño fillos, a esta xente gustaríame cantar ao redor do seu berce. E quen non?