Ópera I Puritani de Bellini organizada pola ABAO. Orquestra de Euskadi. Director: Giacomo Sagripanti. Coro de Ópera de Bilbao. Director: Boris Dujin. Dirección de escena: Emilio Sagi. Escenografía: Daniel Bianco. Solistas: Jessica Pratt (soprano), Xabier Anduaga (tenor), Andrzej Filonczyk (barítono), Manuel Fuentes (baixo), Alejandro López (baixo), Josu Cabrero (tenor), Laura Vila (mezzo). Lugar: Palacio Euskalduna. Data: 15 de outubro.
Non quero en absoluto dar só brillo a nós, nin menosprezar a I puritán a actuación do resto de solistas desta fermosa produción, pero a verdade é que en casa temos un tenor de moitos quilates e hai que darlle o lugar que merece.
Este verán Xabier Anduaga sorprendeunos pola magnífica interpretación dA fille du régiment na Quincena Musical de San Sebastián. Por iso, tiñamos moita curiosidade por ver (e escoitar) si nesta obra, en concreto na ópera I puritani, todas esas características expostas anteriormente demostraríanse nesta ocasión. Pode dicirse que o papel dos Arturo de I puritani é un dos máis difíciles para un tenor. En realidade é o rol que nos dá a medida de calidade do solista. E neste caso a medida foi excelente.
Con todo, non só foron as virtudes de Anduaga as que fixeron desta actuación unha das mellores que vimos ultimamente. A actividade do Palacio Euskalduna tivo moitos puntos positivos. Por unha banda, a escenografía foi moi fermosa. Coa abundancia do branco e os toques de cor negra, a escenografía de Daniel Bianco levounos a un mundo de ilusión, sen distorsionar o fondo histórico da obra, que daba a todo unha aura cinematográfica.
Ademais, a Orquestra de Euskadi, dirixida por Giacomo Sagripanti, foi elegante. Soubo remarcar sen insistir, mantendo en todo momento un bo equilibrio coas voces. Outro punto moi positivo desta actuación foi a magnífica actuación do Coro de Ópera de Bilbao, que non tiña nada fácil nesta ópera.
Volvendo ao cantante Xabier Anduaga, os seus vellos acristalados e o seu fermoso rexistro medio brillaron. A che ou cara arian e Fini a miña lassa dúo, xunto á soprano Jessica Pratt, outra estrela da noite, namorou aos oíntes.
No campo dos solistas, Anduaga non só abrilló. Como digo, Jessica Pratt fixo unha marabillosa Elvira. Este personaxe resolveu con facilidade e gran beleza tímbrica todas as súas dificultades para a voz. Mostrou a partes iguais dulzor e expresividade.
O resto de solistas soubo estar á altura dos protagonistas. Tanto Andrzej Filonczyk no papel de Riccardo como Manuel Fuentes, no de Sir Giorgio Valton, cumpriron con eficacia as súas interpretacións.