A serie desta avoíña?”, “Non, non era unha avoa, era un detective”, “De acordo, unha amonita detective”. Non era unha avoa, Jessica Fletcher era unha viúva dun sesenta anos que a través da serie ve a varios amantes: non era nai e, por tanto, tampouco avoa.Esa conversación, ou similares, tívena moitas veces, cando insistía en que Murder estaba a ver o she wrote: vin a serie completa tres ou catro veces, porque decidín que sería o meu material para aprender inglés. E ter que defender a un personaxe da maternidade, e por suposto, da amabilidade, estreita a súa relación con el. E hai poucos días morreu Angela Lansbury, a actriz que tanto encheu a miña pantalla.

Empecei en almohadilla e vin, como non, declaracións de dubidoso. No contexto do mee too dixo que unha parte da culpa do acoso sexual era das mulleres: quixemos estar demasiado atractivas, desviámonos/desviámosnos e iso levounos a un mal lugar. Veume á memoria unha polémica recente, non froito dos berros machistas dos alumnos de Elias Ahujako en Madrid, senón da xustificación da agresión por parte das alumnas que recibiron insultos.

Como é posible que as vítimas castiguen á vítima ou defendan ao agresor? E de aí deslizámonos facilmente ao seguinte ataque que nos facemos a nós mesmos. “As mulleres somos as máis duras coas mulleres”, “somos as principais inimigas das mulleres”. Non, ás mulleres tamén nos custa saber cando somos vítimas. Non é o culpable de que a teima das mulleres para ser nenos sexa considerada como a avoíña Fletcher (e non como avó Columbo). Tampouco a muller que di que iso é así. É machismo: fácil de dicir, difícil de percibir. Os alumnos de Madrid aínda están a tempo de empezar a sospeitar, Ángela non. Pero eu, cando non podo máis, seguirei pondo xunto a Bea Arthur o espectáculo que nos deron nunha entrega de premios interpretando a Bosom Buddies para saír de casa bailando. Dúas mulleres incriblemente atractivas.