Hai unhas semanas houbo eleccións en Italia. Nos resultados, de novo, non recibimos moita sorpresa: a extrema dereita gañou poder baixo a dirección dun partido neofaxista (Fratelli d’Italia). É necesario ter en conta algúns datos políticos, porque o ocorrido en Italia interpélanos directamente. Porque o auxe do fascismo non é unha excepción en Italia, senón un futuro próximo da Unión Europea (UE).

O primeiro dato político é o aumento da abstención: 37% (aumentou un 10% respecto das últimas eleccións). Isto expón dúas cuestións: por unha banda, como vimos noutras eleccións europeas, emerxe a crise da lexitimidade da democracia liberal. Doutra banda, visibiliza os límites do discurso “antifascista” da socialdemocracia (“voten para que non chegue o fascismo”), que durante anos serviu para mobilizar aos electores, pero que hoxe está esgotado. En Europa levamos anos vendo que os gobernos socialdemócratas, que chegaron ao poder grazas á pantasma do fascismo, levan a cabo as mesmas políticas que os fascistas: o neoliberalismo salvaxe, a guerra contra os pobres, a protección do imperialismo da OTAN, as políticas contra os inmigrantes… É dicir, as políticas a favor dos intereses da oligarquía ditadas pola UE.

Con isto chegamos á segunda clave: a falsa dicotomía entre o “europeísmo” e o fascismo. Para evitar o auxe do fascismo, fannos crer que deberiamos “apostar pola UE” protexendo os “valores europeos”. Con todo, detrás desta falsa dicotomía escóndese unha realidade cruel: na actual crise estrutural, o mellor representante do “valor” e estratexia europea é o propio fascismo; para un período de autoritarismo cada vez máis próximo (austeridade, imperialismo, guerra...), Porque Europa necesita instrumentos e formas autoritarias. É dicir, necesita fascismo.

Para demostrar que os fascistas se adhiren á estratexia da UE e volvendo a Italia, poderiamos citar as primeiras medidas que prometeu Giorgia Meloni, presidenta: o acordo sobre política económica asinado con Mario Draghi, a promesa de seguir enviando armas a Ucraína e o firme compromiso coa alianza atlántica. Por tanto, en lugar da falsa dicotomía antes mencionada, temos que incluír a relación dialéctica entre europeismo e fascismo. Porque o fascismo “novo” é o produto da burguesía europea (que responde á explosión social tras a crise de 2008), e agora correspóndelle levar a cabo a súa misión: xestionar a próxima crise, protexendo os intereses de clase da burguesía.

Ante iso é necesario expor unha resposta antifascista firme e eficaz. Con todo, deberiamos ter claro que o auxe do fascismo non vai quedar a través do circuíto electoral, e moito menos coa mera propaganda “europeista”. A única vacina contra o virus do fascismo é a autoorganización dos traballadores, que levará a cabo nas loitas materiais e na loita contra o imperialismo, que recompón o novo ciclo de loita contra a Europa do Capital.