Pablo Iglesias, Inna Afinogenova e outros aseguraron que os estadounidenses, ou algún dos seus aliados, son os responsables da destrución do gasoduto Nord Stream. Afinogenova argumenta dous grandes argumentos contra os “analistas que defenden a Rusia como culpable”: o primeiro, si Rusia quere seguir facendo chantaxe a Europa con gas, que necesita o gasoduto a boa marcha para poder seguir abrindo e pechando a billa. O segundo, si Rusia está cada vez peor na guerra de Ucraína por falta de capacidade militar, como podería ter capacidade para realizar unha operación deste tipo no Mar Báltico, totalmente controlado pola OTAN?

Eu, modestamente, engadiría un terceiro argumento: a actitude da prensa que chega ás nosas mans sobre a destrución do gasoduto, incluída a prensa vasca: sobre a destrución do gasoduto, noticias breves, apenas análises, dúbidas sobre a súa autoría… e, pola contra, traer á ocupación o problema dos territorios que Rusia anexionou –noticias longas, análises ricas, afirmacións redondas–.

Pola súa banda, Igrexas, un asesor da CIA, Jim Rickards, falaba do escrito en Twitter: “Non sei quen destruíu os gasodutos, pero sei que hai que buscar motivacións para atopar a resposta a un misterio. Rusia non ten ningún porque pode cortar o fluxo de gas cando queira. Estados Unidos ten moitos: culpabilizar a Putin, agravar a guerra, facer da Unión Europea supeditada aos Estados Unidos…”.

Din que o gas que se verte polo gasoduto non contaminará o mar, porque o gas subirá pola auga profunda até a superficie e por ela pasará á atmosfera, pero o efecto na atmosfera será igual a 7,5 millóns de toneladas de CO2. Comparan: Isto é todo o CO2 que emiten todos os vehículos que circulan en España durante un ano. Un desastre ecolóxico, no que non nos convencen de que é ou pode ser unha guerra ecolóxica, tal e como nos queren convencer de que a nuclear é verde.

Estou convencido de que nunca chegarei a entender nada, e que a primeira vítima da guerra é verdade, sei que neste tipo de noticias non se pode fiar de ninguén. Os anos fixéronme desconfiar e a versión oficial case nunca mo creo. Até aí nada novo. Para min o novo é atopar versións alternativas e convincentes que cuestionan a versión oficial, e as dificultades que desde ese contraste existen para traballar unha interpretación “propia”. Sempre existe o risco de ser enganado, pero é tan prexudicial atender á voz do oficialismo, que che deixa no limiar da estupidez.

O xornalismo tamén está en guerra. Segue en guerra.