Morreron 80 persoas e 145 feridos no accidente de tren de Angrois: poucas veces vemos gráficamente que algunhas decisións políticas matan. Bo, si atendemos ao botepronto, algúns si: Metro de Valencia, no que un paciente morreu nun hospital de Madrid por introducir comida polo mal tubo.

O que se contaba na última: Cando morreu a primeira vítima da gripe A, unha enfermeira irresponsable asasinou o bebé que saíra do abdome vivo e sen virus. “Asasina!”, escoitouse no meu taller (vivía en Madrid). O que se contaba na primeira: a neglixencia dun maquinista falando por teléfono matou a oitenta persoas. Claro que ouvín “Asasino!” no meu traballo.

Existen outros relatos. Na última, a necesidade dunha enfermeira que tiña o seu primeiro día na unidade e acabou na psiquiátrica foi consecuencia dunha mala organización e planificación, de recortes, de que os que están en primeira liña sempre estivesen na fronteira. Na primeira, fíxose tamén un documental para contar as présas de José Blanco, a actitude dos responsables de Adif, as queixas dos traballadores, a falta de medidas de seguridade que teoricamente existían… Tamén hai unha historia dun home preparado que quería ser maquinista desde pequeno.

Cada un dos seus xestos, calquera actitude que lles afaste da máquina, xulgouse unha debilidade no xulgado, nos medios, nas redes sociais… Vímolos castigados, humillados, chorando. Escoitamos a responsabilidade individual. Vimos a consecuencia dun sistema completo sobre dous lombos solitarios. Non puiden escoitar as palabras do maquinista, nin cando ocorreu o “accidente” en 2013, nin agora. O espectáculo é salvaxe: unha miúda dignidade tecida ao longo de toda a vida. Cantas dignidades sosteñen este sistema que non merecen a pena, cantas dignidades respectan as honras psicópatas dos seus responsables.