O 2 de outubro é o Día Internacional da Non Violencia. Non pode ser un día “Sen Violencia”, si non non non sei si poderiamos facer algo máis alá de respirar. A non violencia durante un só día sería un tsunami para o sistema. O xornalista Danilo Albin lembra a celebración na noticia sobre a guerra de Ucraína, cando nos dous países que nos enfrontamos está a endurecerse a persecución contra homes que non queren ir á guerra. Quizais porque mereceu ser titular, esa guerra púxonos de manifesto varios paradoxos.

Quixemos considerar a guerra como extemporánea, a barbarie anacrónica de Rusia. Pero non había ningún problema en enxalzar a virilidade de Zelensky, en chamar á resistencia vestidos de militares, coller armas e defender as cidades de rúa a rúa, os homes. El quería ser o rostro destes soldados, o militar heroico dunha película. E os refuxiados ucraínos tomaron as pantallas, adeus ás imaxes. Ela ía fuxir co neno, un home que tiña que quedar soldado. Un “todo foi inútil”, cando as cousas se pon en serio, ti nai e eu soldado, elimináronse do golpe os descoñecementos dos roles de xénero. Din que a Audiencia Nacional non dá asilo político aos desertores, estes mozos novos están para cumprir o rol máis asasino dos homes, e por iso deberiamos admiralos, convencidos de que están a morrer a favor do seu país, porque están dispostos a todo. E iso non é nada anacrónico.

Ultimamente está bastante claro que a virilidade que criamos no camiño da desaparición é anti-acrónica. Alí e aquí. Volvemos a ver moi unidas algunhas subsistencias, porque a guerra é o rostro profundo do capitalismo e tamén dun tipo de virilidade. Por tanto, non querer coller unha arma alí, non querer cargar un barco cunha arma aquí, son dúas cousas iguais, enfrontarse á maquinaria capitalista, non ser ese home.