A procura, a procura continua dun camiño, implica descubrir o que non queremos nin esperamos. Un artista debe alimentar esta apetitosa procura se quere manter vivo o seu espírito. A súa carreira tamén vai necesitar unha gran cabezonería. Buscar novos camiños, destapar e ampliar a súa percepción é o síntoma dun artista vivo. Afastarse do conformismo, non repetir a fórmula, en definitiva. O apetito e a paixón pola creación deben ser os motores da súa actividade. Mikel Ruiz Pejenaut elaborou Buru-Buru-Sakona, buru eta bihotz. Cabezudo! a exposición atópase dentro do programa Eremuak e na Casa de Cultura de Zalla.

A verdade é que o lugar non é o máis axeitado, pero Mikel traballou con inxenuidade para superar barreiras físicas e sacar adiante a exposición co traballo de catro artistas. Un deles é o bilbaíno Adrian Romero. Un mozo, deseñador gráfico de oficio, a quen lle gusta xogar coa dixital para crear un novo imaxinario con imaxes e formas. Nestes tempos negativos de nova normalidade, Adrián tenta imaxinar outra realidade para imaxinar un mundo novo coas poucas realidades que quedaron tras romper o pasado en pedazos. Si a nosa civilización seguiu o camiño marcado por unha cruz nos últimos 2.000 anos, Adrian propón novos elementos cargados de simbolismo para crear o noso futuro inmediato. De todas as obras que expuxo, céntrase nun teclado tridimensional, en forma dunha man, formado por teclas cheas de símbolos descoñecidos. Parece que para debuxar o futuro hai que esquecer as vellas fórmulas e pulsar novas teclas. Poderiamos dicir que o novo imaxinario que propón espertou a curiosidade da xente, xa que alí estaban tres persoas fascinadas polas estruturas e imaxes que se proxectaban ao redor dunha antiga pantalla posta en terra, só no estado de hipnosis que pode xerar un incendio.

Outro dos artistas que participou na exposición é o plenciano Matxalen Oñate. A mostra seleccionou varias esculturas que aniñan da tradición pero que transgreden novos camiños. Tanto as formas como a decoración teñen gran importancia nestas pezas talladas en pedra. Segue a forza e a sensualidade. Eider García Lete deu un toque de maxia á exposición vestiendo o espazo coa súa tea e levándoa a outra dimensión. Aínda que alguén puidese pensar que é demasiado naifero, engade un punto de maxia á sala. Por último, a obra de Gorka Lazpiur deixou claro que os traballos errados poden ser un punto de partida para atopar novos camiños, cun punto de cabezonería.