Non hai outro camiño, hai que cambiar o que non che gusta e crear algo máis: rompelo e empezar de cero. Esa foi a base do punk, e iso é o que Leire Led Inferno (voz) e Txerra Bolinaga (batería) decidiron cando o grupo Piztupunk disolveuse voluntariamente e decidiron desde cero, desde a nada, divertirse e cometer o mal. Pouco despois uníronse Osoro (guitarra) e Otxe (baixo), con moitas ganas de volver ilusionar e facer o que lles saía dos peitos. E funcionou, uníronse dunha maneira moi sinxela, natural, e enseguida empezaron a escribir cancións xuntos e a facer concertos para dar a coñecer o escrito.

Sabían que ían facer punk e rock acedo porque o levaban no ADN, pero os seus antecedentes –Piztupunk, RIP, The Kagas, The Meas, Gatillazo, Victimas Club, Begitruk…– non lles quixeron pór límites e andaron libres comendo sen prexuízos. De feito, na perversa e longa pandemia realizáronse unha ducia de concertos, e mesmo pasaron tempo no estudo Gakobeltz de Vitoria, Joseba B. Para gravar sete novas cancións con Lenoir e mesturalas con Óscar Streamline Records.

& '97; Son cancións que saen do interior, cargadas de rabia, con base e instrumentación experimentada e cunha voz capaz de recibir con facilidade moitos rexistros: o melódico e ao mesmo tempo rueiro Como o ferro, que deixa moi claro o propósito do grupo; o Dentro do meu rock and-roller, no que Miren Narbaiza Micreina regálalles unha vez polo Temón &' 97; o Temón & '85; o Rock &' 97;

Este disco de presentación, o primeiro, atrapou ao equipo na estrada. O freo avanza con ganas e forza.