Si es dos que escoitas música en Internet, case seguro que coñeces Kokoroko. Igual cres que non, pero colle un segundo e busca a Abusey Junction. O riff melancólico guitarra de Óscar Jerome foi coñecido por estar entre os favoritos do algoritmo de plataformas como Spotify ou YouTube. A través de escóitaa, quizais perdeu o seu significado. Pero non se nega que é unha gran canción.

Grazas a esta canción, que primeiro apareceu na colección We Out Here, na súa EP de Kokoroko, o grupo londiniense que se fixo famoso a nivel mundial acaba de publicar o seu primeiro longo traballo catro anos despois. Could We Be More é a forma que adopta afrobeat, highlife e soul nixeriano nun disco longo.

Sen apenas cambiar de ritmo, sáltase dunha canción a outra, sentindo todas as pistas parte dun mesma viaxe. Unha viaxe cósmica nuns momentos, cara a dentro noutros. A loita contra o racismo en Londres está en plena efervescencia, e novos músicos de jazz demóstrano, entre outras cousas, levando á práctica a interculturalidad e a reivindicación das raíces.

As cancións Dide Ou e Home teñen a mesma vibración, ou polo menos a máis parecida, que antes comentaba Abusey Junction. Pero hai outros máis movidos, como Soul Searching ou War Dance, ou o Something is Going On, que colleu o single cegado, respondendo á pregunta de Marvin Gaye. As coroas das voces do tres chicas do grupo visten con elegancia aos refráns. Por certo, eles son as almas do grupo: Sheila Maurice-Grey nas trompas, Cassie Kinoshi no saxo e Richie Seivwright no trombón. Those good estafes é a peza máis brillante, quizais a máis nostálxica e comercial.

O disco pode ter unha tendencia excesiva á corrección. A trompeta de Maurice-Grey deu outra frescura ao marabilloso só do fantástico canto Lost Kingdoms de Nubya García, por exemplo. Parece que, despois de catro anos, esta obra está demasiado pensada e nada sae do seu camiño. O afro-jazz pode suxerir doutra maneira.

En calquera caso, este traballo é unha bonita viaxe. Non busque aquí, por tanto, un traballo composto por melodías pentatónicas e ritmos frenéticos africanos. Porque as raíces van cara a dentro nesta viaxe. Porque no que todo é medible e medidor, podemos ser máis numericamente e máis.