Duroume 24 anos visitar Larrabetzu Gazte Eguna, pero teño máis que eles para volver –espero–, e grazas. Sabía que Larrabetzu non é un pobo con poucos mozos, ou polo menos sabía que os que hai non están parados e fan ruído. O que non sabía era que, á parte dos mozos de fóra, tamén hai moitos mozos de dentro. Por iso, o ambiente festivo do Gazte Eguna abarca todo o pobo ao longo do día.

Xa estiven en febreiro na zona, cando o grupo J Martina presentou o disco Hori Bai Jaio naiz. A escusa para achegarse ao Gazte Eguna era suficiente e sobra o concerto nocturno do grupo (co permiso de Javi) larrabetzuarra. Na horta da amatxi de Arrate deixamos a tenda de campaña montada, comemos o mellor arroz que comemos nunha comida popular, revivimos o que é unha electrotxaranga e entramos na praza, baleirando os corazóns, dispostos a enchelo.

A praza do pobo está colgada. Os propios, os asistentes desde a contorna e non tan próximo, os que chegaron expresamente ao concerto e os que por casualidade lles toca ver. Por primeira vez un grupo de Larrabetzu toca o Gazte Eguna na praza do pobo, si non me equivoco. Nos últimos meses o grupo ofreceu e ofrecido concertos populares e non foron inútiles todos os escenarios que desde febreiro se oprimiron coa presentación dun novo traballo. As cancións maduraron e, con elas, o trío sobre o tablado: técnica, postural… en todos os sentidos. Deron cancións do seu novo disco, vellas de cando en vez –como non– e Moza de Verde Prato e Efemérides de Anari ao seu terreo. As coreografías sincronizadas non preparadas previamente foron unha demostración de conexión entre as irmás.

Os membros do grupo Larrabetzu aprenderon en Bai o que é a música en directo, e dixeron que deben moito ao adolescente que é a súa segunda casa, agradecéndolle a súa colaboración. Controlan o nerviosismo, chegan a un deslizante e fermoso equilibrio entre os nervios e o pracer, un cruzamento entre a tensión e a seguridade necesaria para gozar do concerto tranquilo. E nótase de lonxe.

Ademais das pontes de regreso, a rúa e o campo de trigo, a praza de Larrabetzu e os nosos incendiáronse hoxe mesmo. E tamén os seus, diría. Hai moitos criterios para decidir si gústalle ou non a un artista, pero hai un que eu póñolle por encima de calquera outro: se creo ou non. E outras cousas non sei, pero crear, estas creo totalmente.