Euskal Herria non emitirá historias como Searching for sugar man. Diminuídos e desfavorecidos, que lle imos a facer. Pero este pequeno pobo, e o gran inferno, é o que deu moitos mitos que saen das sombras e volven ás sombras.

Na década de 1980 tivo a súa bautizo musical o donostiarra Adrian Pérez co grupo Mogollon. Foi un dos fundadores deste grupo e formou o selo Donosti Sound xunto a outros grupos da época. Pero a famosa fíxose co grupo Mal de ollo runba por andar por alí e por aquí.

Adrian Pérez desprega o seu primeiro disco en solitario coas mesmas vibracións que Sugar man. Esaidazu ten o segredo deste ADN oculto da canción. Eu non sei cal é ese segredo, pero identifícase facilmente. Ao ouvirme, non sabe si é a primeira vez ou si sempre coñeces a canción, si cantaba ou non na súa adolescencia gritando en voz alta.

Afastado da estreita comparación con Sixto Rodríguez, ten traballos de melancolía, pero é un traballo alegre –Non podemos pedir menos nestes tempos, non?–. Unha voz afastada que parece o canto da vida e un sample. Os tremores escuros de aquí pon o pescozo a bailar.

A sombra da morte pode ser o refrán da canción que capta a esencia do disco. Cunhas poucas notas é capaz de mover a canción de lugar e deixar unha melodía fermosa na memoria, e o sabor agridoce da morte e a tranquilidade.

Para o seu traballo contou coa axuda do seu sobriño Adrian Pérez: O de Unai Pelayo. E Pelayo dos seus imcondicionales: Elena Ramirez, Andoni Olaetxea, Telmo Trenor e Iker Vázquez. Ramírez, como sempre, deulle ese toque máxico, un toque que non atopará en ningún outro sitio. Escoitei por primeira vez nas voces cantando en dúo. Na versión da canción de Mal de montes, Ramírez canta unha melodía orixinal e xunto a Pérez fálase dunha historia de amor que acaba de romper. Sumar diferentes ritmos e melodías emocióname, coma se Ramírez aparecese indiferente ao romper, pasando por Pérez.

Este traballo bebeu desde a alegría e a tranquilidade. E ese é o resultado. Para que terá présa o cantautor que volve despois de 20 anos? Gravar en casa e traballar en casa. É curioso, co paso do tempo, ir cada vez máis cerca, porque cada vez chegas máis lonxe. “E a esperanza suicidouse esta mañá nun recuncho”.