O que me escoitou falar sábeo: teño tendencia a ser humilde, baixo, inaudito. Probablemente a pregunta que máis me fixeron na vida sexa “que?”. Ou, “perdoa, que dixeches?”. Non é unha cousa que fago a vontade: a natureza ofreceu a algúns unha voz rápida, audible a vinte mil leguas, ou, o que é peor, desde as mesas adxacentes do restaurante ata que se ten que tragar toda a conversación, mentres que outros nos temos que conformar cun fío de voz fino e repetilo a miúdo.

Por iso sorprendeume moito unha vez que atopei unha entrevista a min, que non me fixeron moito, é fácil atopala, chea de marcas de exclamación –e cunha chea de “kar-kar” que non son moi habituais en min–. Ninguén que me coñeza minimamente sabe que iso é imposible, que tiña que ser o resultado da imaxinación do entrevistador, cando non me puxo medio mal en maiúsculas, medio termo ou frase. Calculo que nos grandes días da miña vida, cando naceron os meus fillos, cando subiu á segunda división da Real Unión, utilizaría como máximo un par de marcas de exclamación. E non descoido que esa conversación se fixese chispeada –a verdade é que non a lembro–, pero o número de marcas sería excesivo, con todo.

Teño tendencia a moverme, polo que, humildemente, é unha actitude ante a vida. Tamén me gustaría estar a escribir, humilde, non dogmático, dubidoso, como son. A marca de exclamación será a máis antipática das marcas de puntuación. Nestas columnas contei, sen dilación, oito caracteres de 223.677 (sen espazos) –fíxese, nunha columna dedicada a Baudelaire só había sete–. O ruído xa está demasiado no mundo para gritar desde este recuncho. Se alguén quixese achegarse a estas liñas, iso si, aos poucos a benvida.