Si, señora Sagardui, eu tamén vin como todo o mundo fixo contra vostede. Quen diría? Era un bo eufemismo. Buscado con coidado, seguro. A palabra “cultura” non é en absoluto agresiva, é máis, a simple escoita produce simpatía!

Estou contigo. Necesitamos un cambio cultural (hai tempo). Douche seis craves. A vostede, porque foi vostede quen sacou o tema, pero sería aplicable a calquera institución, ás locais e ás de carne, dos concellos ás institucións supraestatales, con calquera persoa no poder. Seis apuntes a completar, xa que a tiranía do número de caracteres non me deixará espazo para iso:

Recuperar a cultura da público res: se algo é público, iso non significa que non sexa de ninguén (como dicía Carmen Calvo). Ser propietario, ten, e non son vostedes. Con todo, aínda que somos os donos de bens e servizos públicos, considérannos como meros vagabundos, ao estilo dos señores, esquecéndonos de que sodes meros funcionarios.

Decisións para quen, credes que estades por encima das decisións que tomades. E así é. Sabedes que non vos vai a afectar. Por iso, Azkuna, á fronte de Osakidetza, despois de estar nas trinqueras co sector privado, fíxoo a Houston para completar o cancro. O IMQ fíxolle unha sentida homenaxe. Mentres tanto, dá igual que Navarra se calcine ano tras ano. Os incendios forestais tocan a casa doutros, o oficio, a contorna...

As decisións, como tomalas, voulles a contar un segredo, se alguén sabe o que falla e o que hai que mellorar nun servizo, eses son os que sofren día a día as carencias, os traballadores que traballan niso. Pero, claro, porque tamén son meros vagabundos e, en definitiva, non se trata de mellorar nada, senón de mostrar calquera informe que dea forma técnica ás súas intencións, gastan de novo en asesorías externas.

Salario: non vos desexo o salario mínimo interprofesional, pero nin un céntimo por encima do salario medio. Salario digno pero habitual de calquera empregado público. Estamos cantados de escoitar aos “mellores”. Temos moitas dúbidas sobre si algúns dos que están en política acabaron a escola. Si fostes os mellores, pero nunha soa cousa: roubar.
Despedimentos: calquera traballador pode ser despedido por realizar mal o seu traballo. En Navarra, unha vez máis, ninguén será eliminado. Pola contra, agora é tempo de rozar: “Conseguimos declararnos como zona de ruína, poidades pedir diñeiro!”. Burocracia e miseria para os cidadáns. Ningunha sanción para os “mellores” xestores.

Control e participación: non farei ningunha proposta extraordinaria para que, como ao neno do exorcista, a cabeza non lles dea a volta. Imos a reformular dous instrumentos xa existentes: os Defensores (para que teñan máis competencias e capacidade executiva) e as iniciativas lexislativas públicas (o número de consensos e firmas non para o debate, senón para que sexan útiles para a aprobación).

E, por último, cando didas, pide tamén a do asistente que se encarga da comunicación. Si ao día seguinte non es capaz de defender algo, non o tires; retroceder é unha mal debilidade, medo e engano. É máis, cando amente á vista. Sen restricións na atención primaria? Volvede dunha vez ao médico que compartimos entre Mendexa e Amoroto, oxtia! (e todos os que faltan, por suposto).