Hai tempo vin na porta dun colexio bandeiras que dicían “escolas sostibles”. Empecei a rir e pensei entre min: “Que sorte teñen os nenos desta escola, porque as clases non son do todo aburridas, levaranlles ben”. Claro, sei que o que se anunciaba non tiña nada que ver coa pesadez dos profesores e os temas, era unha iniciativa para protexer o planeta.

Hoxe en día, ademais das escolas, todo é sostible. Adxectivo imprescindible en calquera proxecto. Pero aguantar é padecer e sempre está relacionado coa tolerancia: “Vale, bo, imos aguantar por defecto”. Cando falan de sustentabilidade, están sobre outro concepto; que temos que manter o que temos para que perdure, para que non nos estraguen máis. Os verbos clave mantivéronse e mantido.

E como canta Silvio Rodríguez, a tolerancia é a paixón dos inquisidores. Non ten o concepto de sustentabilidade máis da limpeza verde que da sustentabilidade? Inventámonos en eúscaro, sen querelo?

Podemos facer sostibles todos! O tempo está a esgotarse.