Collín o libro con ganas, coa sensación de que será diferente. Mirei a portada voada e urbana de Jaione Dagdrommer. O ceo ocupa a maior parte e aparecen numerosos paxaros. Voo libre. Libre. A imaxe da portada contrasta co que leremos desde as páxinas iniciais, xa que o protagonista está no hospital: pecho, no lugar, sen contacto co exterior case e en estado de shock.

Atoparemos dous mundos, dous espazos e, por tanto, dous tempos: o que ocorre no mundo interior do protagonista, por unha banda, o que lemos en forma de monólogo interno: alucinacións, soños, imaxinación, conversacións cun mesmo. E a sensación asfixiante de que o tempo pasa lento. Doutra banda, móstranos o mundo exterior, que son episodios máis descritivos e nos que aparecen outros pacientes do hospital, médicos, enfermeiras, cóntanos dinámicas e normas. Cuestionarios, medicamentos... sempre desde a mirada do protagonista, pero a un ritmo máis intenso.

Pero non podo falar de estilo se non é de estilos: algúns capítulos son os marcados polo tempo, escritos con letras maiúsculas, que mostran a dura e a desesperación da situación. Outros están en forma de diálogo, mostrando que os interrogatorios que sofre o protagonista son violentos. O libro está repleto de preguntas retóricas que non responden á situación e á vida do protagonista. Todos estes estilos crean un punto de malestar, probablemente reflexo da situación que vive o propio protagonista. O escritor conseguiu que lle traia a sensación.

Outra cousa a destacar no estilo é que hai moitas referencias culturais. Forman un universo e pareceume que aparecen como nunha obra de teatro. Entrar, ás veces coma se unha situación absurda escenificásese e saíse da escena. Escritores, historiadores, xornalistas, cineastas, actores, políticos, cantantes, cancións, poetas, protagonistas dos libros, músicos, pintores, viaxeiros, libros, bailaríns, películas. Algúns exemplos: Penélope, Ulises, Marilyn, Roch Liechtenstein, os irmáns Marx, Thierry Malandain, Nelly Bly, Alexandre Dumas, The Swell Season, Anna Karenina, Mikel Laboa, Xara, Star Wars, Olivepte How,

Escribín a crítica escoitando ao grupo The Swell Season que se menciona no libro, porque Goizalde Landabaso abriume a porta dun novo universo cultural. Moitas grazas.