Din que os movementos de esquerdas debemos debater sobre os novos modelos de Policía, afastándonos das opinións “fortificadas” ou “cómodas”. É fortificar defender as súas ideas e principios? Foi sempre cómodo loitar contra o sistema? Animareime, pois, a engadir a miña opinión ao tema espiñento en cuestión.
Aínda que no noso país son o símbolo da tortura, o asasinato e a represión máis cruel e impune, ninguén podería pensar que atopar un “bo modelo” non ten por que repetirse. Bo, digamos outros argumentos.
A policía: unha organización constituída por forzas de seguridade do Estado que teñen por obxecto velar pola orde pública.
"Non hai un bo modelo de policía, como non hai un bo modelo de cárcere. Hai que extraer ambos"
O Estado: unidade política asentada en territorio limitado e dotada de poderes soberanos; conxunto de institucións que exercen o poder; poder público central, contraposto aos poderes locais.
A policía é unha institución estreitamente ligada ao Estado e, cuestionando a primeira, parece lóxico pór en cuestión a seguinte. Porque para atopar pobos ou culturas sen Policía temos que ir a tempos anteriores ao concepto moderno do Estado. Hoxe en día hai pobos sen policía, como os zapatistas, aínda que están organizados para a defensa.
Para min, claro e desapiadado: non hai un bo modelo de Policía, como non hai un bo modelo de cárcere. Ambos deben ser extraídos. Non creo que o modelo de Policía sexa un problema, senón a propia Policía. Mentres unha persoa teña un uniforme que lle recoñeza o poder sobre outras persoas, sempre terá a posibilidade de abusar del. Como os xefes de Estado: a cuestión non é a persoa ou institución política máis honesta para xestionar ese poder de maneira xusta, o problema é o poder. O problema non é, por tanto, quen manda, senón a propia autoridade. A historia ensinounos que mesmo quen tiñan os propósitos máis revolucionarios cometeron erros, mesmo abusos terribles, unha vez adquirido o poder. Por tanto, hai que reducir ao máximo os espazos de poder, colectivizando os núcleos de decisión e empoderando á cidadanía sobre as institucións.
Quen exercerá entón as funcións policiais? Sen teito, podemos botar a un buraco común varias funcións: control das manifestacións/límites/sociedade, función represiva... Pola contra, os que son de utilidade para os cidadáns poden converterse en obras separadas e civís: organización do tráfico, salvamento, asistencia ás vítimas, mediación de conflitos, etc.
Utópico? É posible. As utopías debuxan o camiño dos revolucionarios!