Obninsk estivo a funcionar con éxito até o 29 de abril de 2002, anos nos que non houbo ningún accidente na planta dun reactor. Pero hai que dicir que o reactor producía enerxía a moi pequena escala e, ademais, só pasou catro anos conectado á rede pública ou comercial; desde 1959, o reactor de Obninsky foi utilizado para a produción e investigación de isótopos.

A construción do reactor comezou o 1 de xaneiro de 1951. En poucos anos conseguiron un enorme desenvolvemento tecnolóxico para poder utilizar a ciencia atómica para a produción de enerxía, e non só na Unión Soviética. Acababa de estalar a Guerra Fría e os Estados Unidos non querían quedar atrás nun conflito que estaba a xogar a moitos niveis. En 1949 a Comisión de Enerxía Atómica de Estados Unidos adquiriu un amplo solar en Idaho, onde construíu unha estación de probas de reactores. O reactor STR Mark I estaba listo para 1953. E, con todo, os soviéticos gañaron a competencia.

O compoñente militar para gañar esa batalla da Guerra Fría tecnolóxica foi fundamental, ou mellor dito, o abandono do compoñente militar. O programa estadounidense tiña como obxectivo abastecer de enerxía a buques de guerra e submarinos, mentres que os soviéticos o utilizarían para satisfacer necesidades civís. Non cabe dúbida de que tomaron a decisión conscientemente: A central de Obninsky foi bautizada co nome de Atom Mirny ou “átomo pacífico”.

Este átomo foi un fito fundamental no desenvolvemento das centrais nucleares civís, pero a súa achega á paz non foi moi importante; desde entón a guerra e a enerxía estiveron máis unidas que nunca, e non só na contorna de Moscova.