Ao final fíxoo. Por fin, tras anos de andaina, o bertsolari Odei Barroso sacou o seu primeiro traballo en solitario. Bo, o bertsolari non. Raplari antes de ser bertsolari. Pero a sabedoría do verso vén ben comenenciuda, para dicir con rima aos que tiña que dicir e sacuderse da periferia.

O primeiro apelido deste disco é un ritmo forte e pausado. “Non tiro gratis, as balas están caras”. Non de forma gratuíta, pero non parece que aforre moito, porque as balas están caras pero as tirou unha tras outra. Alguén se salvou das súas críticas?

Odei céntrase sobre todo en “Rapero matxito”, “hater master” e os que ve na industria musical. Foxe de tantas marcas, clics e números e fala das raíces e compases que necesita o rape e a cultura. Similar en política: “Eu sei todo até a néboa, como chegar até aquí a xira, convertémonos/convertémosnos en amigos dos inimigos até converter aos amigos en inimigos”.

Tamén do exercicio de nudez, que non é inútil, cóntanos a perda da súa nai, os medos da adolescencia, etc. Neses que son máis íntimos encontro máis forza e máis verdade. Quizá porque o resto dos temas elixidos son máis escoitados, ou porque as formas de abordalos podían ter outra volta.

Non nos enganemos, con todo, este traballo é xenial. Pero seguro que non será o mellor de Odei. Estas novas pedras preciosas que atopas en cada audición non fan máis que confirmar á urruña como mestre de rimas. Parece que o camiño para despedir o traballo foi difícil, imos impulsar que os próximos traballos sexan máis sinxelos.

Porque a velocidade das palabras pode levar a que as accións teñan ritmo: “Non fun o apoderado, aquí cada un con poder, dáme o que queira, prefiras a honestidade, a liberdade que din, a normalidade que se vende en aparencia grave, que? Nas miñas mans coxo a pluma, vaise completando a colección, algunha vez coñézoa, non me inchará o cerebro, non me esquecerei do meu amigo, do meu pasado, do meu huna de madurar grazas a todos”. Que chegue onde o necesite.