Ultimamente pasaron polas miñas mans moitos documentos que falan da transformación dixital do terceiro sector. Algúns destes documentos están impulsados por entidades tecnolóxicas non relacionadas co sector terciario. Pero recentemente participei en dous sinxelos encontros ao redor da transformación dixital desenvolvidos por diferentes axentes do terceiro sector, nos que si tiña voz o terceiro sector. Puiden escoitar unha voz crítica e propositiva.

Acabo de chegar a este sector e teño moito que aprender, pero pronto me dei conta de que a posición de moitos axentes deste sector na dixitalización é a dun mero usuario. Na tecnoloxía, en xeral, seguen o camiño da adaptación aos cambios, en lugar de dar forma ao cambio tecnolóxico. En definitiva, teñen demasiadas responsabilidades no día a día para canalizar a forza e os recursos para pensar as súas ferramentas. Nestes encontros, con todo, observei a diferenza de que a moitas das ferramentas que utilizan fáltalles unha mirada humana. Que é a mirada humana? Como podemos interpretar isto?

Eu creo que a transformación dixital terá unha mirada humana si non xera novas formas de exclusión e fai ecoloxía dos recursos. Para iso, é necesario prestar especial atención aos modelos de negocio que promoven estes desenvolvementos tecnolóxicos, á natureza e aos pobos nos que as infraestruturas tecnolóxicas son prexudiciais ou beneficiosas, á sustentabilidade dos dispositivos e ás posibilidades de reparación e mellora dos mesmos, ao grao en que esa tecnoloxía é unha riqueza para a comunidade e, por último, se cadra, si tense en conta a diversidade na concepción e realización da tecnoloxía.

Nestes encontros percibín un cambio de paradigma; vin ao sector tomar voz, detectouse o camiño para dar forma á transformación dixital. O impacto da tecnoloxía na sociedade é tal que como non terá voz o terceiro sector na tecnoloxía e na transformación dixital?