Centros para adultos
E l Correo, David González (19-IV-2022): “Uns 30 menores de idade atacaron en Vitoria a un peón que viña polo seu camiño. Rodéanlle e tócanlle patadas e puñadas. O ataque prolongouse durante uns segundos e o equipo dispersouse cando a vítima solicitou axuda e apareceron as primeiras patrullas da Ertzaintza”.
A Policía Municipal tamén manifestou: "Aínda que as hostilidades entre os adolescentes son habituais, un ataque deste tipo é novo e preocupante, o primeiro deste tipo" (a nosa cidade, evidentemente, vai tranquilo).
David González e eu viviamos de pequeno en Txagorritxu, no mesmo edificio. Na nosa adolescencia, uns adolescentes atacaron ao porteiro do edificio contiguo, rompéronlle varias costelas e pasou tres meses no hospital. Na Vitoria de entón, o pau que lle daban en calquera parque: o reloxo, a roupa e o diñeiro atropelados. Todos os días había enfrontamentos entre veciños, heavys, punks, bluses, modas, pelexas e ricos. Os máis conflitivos quedaban na estación de tren para facer street fighter (loitas caseiras, bastóns, pedras...).
"Aínda que somos máis guayos e máis modernos, as nosas familias seguen sendo unha das institucións máis inalcanzables, e nós estamos agora no temoneiro da nave"
Os que seguimos a traxectoria de González xa sabemos ler nelas a súa incesante marcha. Por exemplo, como non se nos di outra cousa, sabemos que eses 30 atacantes son de pel branca. E como tampouco hai outras marcas, penso que son fillos de familias ‘normais’. Familias O Correo.
Enseguida empezamos na nosa cuadrilla como un faladoiro ao nivel de Telecinco. En primeiro lugar, tivemos empatía co home que sufriu a malleira, porque, ademais das razóns lóxicas habituais, xa a consideramos como cogeneración, polo menos en comparación con esa banda adolescente. Por outra banda, ao ser menores de idade os agresores, comentouse que o ataque sairá gratis neste sistema garantista.
Con todo, tiñamos uns 60 vitorianos de pel branca que podían empatizar na parte de vai: Os pais destes 30 adolescentes, as nosas xeracións. Porque, aínda que somos máis guayos e máis modernos, as nosas familias seguen sendo unha das institucións máis inalcanzables, e nós estamos agora no temoneiro da nave: explicamos aos rapaces como vivir, como ensinar o camiño aos nenos e novos, podemos criticar aos profesores, o sistema, a escena musical, Ucraína, todo. Dá igual. Iso si, os da nosa cuadrilla, os irmáns, os compañeiros, nós mesmos non facemos moito caso aos nenos, dámoslles un móbil para que nos deixen en paz desde pequenos, controlamos, gritamos, maltratamos? Ninguén pode entrar nel.
Como gritei “Rompendo os cárceres”, quero reivindicar os centros de adultos para que todos os adultos (sobre todo os que cumprimos as expectativas: familia, traballo, fogar...) fagan internados e logo vólvannos ás nosas vidas normais.
Evidentemente, é urxente.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]