Cando e como decidiu ser unha soa nai?

Cando tiña 35 anos terminei cunha relación tóxica que tiven até entón. Naquel momento comecei o proceso de reflexión e vin claramente que non podía perder o tempo se quería ser nai. Pero tampouco quería nin pensar nas relacións… Así que decidín ser un único pai.

Foi unha decisión difícil?

Si, porque era a miña última oportunidade. Nas miñas últimas relacións loitei moito, o amor estaba idealizado e formar unha familia sen parella dábame moita pena… Sempre soñei que ía formar unha familia cun vínculo firme. Pero bo, pasei o duelo e agora creo que a decisión foi perfecta.

Como quedaches embarazada?

Primeiro fixen probas para decidir inseminación ou fecundación in vitro . Viron que tiña as trompas obstruidas, polo que me tiveron que extirpar os óvulos. Sacáronse dezaseis, e a metade xestáronse por medio dun doante de seme. Tres deles viviron sós. Afortunadamente, coa primeira transferencia embrionaria chegou con forza á vida Nora.

Como viviu aquel proceso?

Foi duro. Acababa de saír dunha ruptura e aluguei o meu piso a uns novos estudantes porque para min tiña demasiada relación co meu ex parella. Mentres tanto vivín no piso superior do duplex dos meus pais. Alí non estaba do todo mal, pero para min necesitaba un espazo, necesitaba superar con acougo todo o que estaba a suceder. Cando quedei embarazada volvín ao meu piso e con iso recuperei o meu espazo.

Botou en falta referencias de nais sen parella?

Coñecía ás mulleres que decidiron progresar soas cos seus fillos, porque as súas parellas non quixeron facerse cargo deles. Pero non coñecía a ninguén que optase por formar unha familia monoparental. Faltábanme referentes, si, aínda que cando te mergullas no mundo dos monoparentais coñeces a moita xente. Somos moitos!

Sentiches só?

Si, en xeral só. A miña nai foi un apoio incondicional. Sempre me acompañaba á clínica. Cos amigos foi máis difícil. Cando compartía a decisión de ser unha soa nai, daban a súa opinión con total liberdade... Perdín a algúns amigos por iso, porque tiñamos puntos de vista diferentes ou simplemente porque non respectaban a miña decisión.

O que non sabías naquel momento era que estabamos ao mediodía que unha pandemia mundial ía pór patas para arriba noso día a día. Como o viviu?

Sen dúbida foi unha das etapas máis difíciles da miña vida. Tiven que loitar psicoloxicamente para non tocar o fondo. Necesito axuda psiquiátrica e me medicalizaron. Soas cun neno de catro meses, que levaba ao meu bebé todo o día, e non durmía máis dunha hora seguidas. Foi esgotador. A iso sumáronse, por suposto, os problemas laborais e económicos. E o virus provocaba o malestar, claro. Foi Erdiondo Estraño…

Efectivamente, reivindica a atención da saúde mental nas redes sociais. Por que?

Porque me parece fundamental. A min a terapia axudoume moitísimo, fágoa cada quince días de dous anos. E necesítoo para sobrevivir. Non vou á barbaría, non compro roupa, pero coido a saúde mental. Lamentablemente, o noso sistema tamén o esquece.

Sentes marxinado/a no día a día por ser só/a pai/nai?

Si, porque en moitos momentos fáltanme as vantaxes loxísticas dunha familia con dous pais. E non só iso, senón tamén os gastos da miña casa. Ou, o meu soño é volver ser nai cos dous embriones que teño vitrificados. Pero o Estado español, a pesar da tímida natalidade, non pon medios para ser nai. Máis aínda sen parella. E a xente que me rodea, cada vez que digo que quero ser nai, dime que non, que xa teño unha filla e que estou tola.

En Instagram visualiza a realidade das familias monoparentais.

Si, creei no confinamento o perfil \blw_receptes e encántame. É a miña tribo virtual. Axudámonos mutuamente. E síntome afortunado e útil por poder compartir a miña experiencia. É unha pena que non saian oportunidades laborais.

Antes de terminar, cal é o teu reto de face ao futuro?

O meu principal reto é atopar un posto de traballo que se adapte ao noso modelo de familia e, na medida do posible, ser motivador e de gusto. E volver ser nai. Ou polo menos tentalo. Quero conseguir unha estabilidade mínima e ser feliz, sen máis.