As cousas cambiaron desde que sacamos as máscaras e podémonos meter en todas sen escanear. En realidade. Non volveremos á vida do antonte, porque non volveremos á hora.
Alta. Modificáronse os visados. Cheiros. E os cheiros.

Diso hai unha testemuña: En Facebook e Netflix estamos a libralo, polo menos paréceo. Porque nas últimas semanas explicouse que ambas as empresas están a traballar, entre outras cousas, no fígado.

Din que o tema vai abaixo, nestes mesmos alicerces da ARGIA, outros explicaron moito mellor que eu. Por unha banda, reducíuselles o número de subscricións, non só porque Netflix, por exemplo, optou por suspender as subscricións rusas, xa que perderon a outros membros, probablemente debido ao fin das épocas de confinamento. Doutra banda, sufriron importantes perdas bolsistas, xa que o capital se escapa, é dicir, que os accionistas prefiren recuperar o seu diñeiro para investir noutros asuntos, si é necesario para producir nun novo produto que nos proporán, para ofrecelo ás nosas partes accesibles do noso cerebro. As vías do capital son así, que lle imos a facer? En primeiro lugar, quen non temos unha soa acción menor.
Antes de que se curase a caída das redes sociais, persoalmente desde o ano 2020 fun gañando terreo. Bo, quen ía dicir iso de min? Tiña moitas razóns. Unha pola pota informativa que recibiamos entón, a outra porque se converteron en lugares de calapita, e a outra, porque Santi León deixara Twitter e, por tanto, privábanos da tensión poética.

Agora é tempo de Netflix, parece que sofre un declive. E os meus ollos non van chorar moito por iso, porque non sei o que é. No últimos tres ou catro anos o servizo de televisión á carta tiña un gran éxito, e esta conclusión non a saco da lectura de datos de ningún estudo, porque para chegar a esa conclusión só teño que escoitar a natureza das conversacións de café tenor, tanto en barra como en oficinas cegas. Por un prezo miserable, Netflix ofrece un servizo de televisión xigante mellor que os concorrentes. Máis que Disney. Que Canle. Máis que Warner. Din que é terrible e revolucionario, unha excelente alternativa aos programas médicos que se ofrecen nas cadeas de televisión tradicionais. O catálogo é xigante, así o din os seus compañeiros de traballo, de pasar noites e noites, en remolinos, centenares de series diferentes, todas fascinantes e orixinais, e din que todos son tan parecidos, imposibles de imaxinar, que coa luz azul pódese pasar toda a vida, ver algo, o que sexa, hoxe, mañá, así mo condan. Que esa é a liberdade, a vida e gastar a eslamiada no que se queira, ao que se queira.

Pois que lles faga ben, porque é incomprensible para os que non imos pasar máis de tres ou catro meses en televisión, por elección ou por violencia.

Á fin e ao cabo, hai esperanza, parece que a xente se enganchou a algo mellor. E é que non son escasas: comprar un libro, tocar o coiro, mirar como se propaga a coleta quente por encima do grupo de churros, podar o xasmín, probar as augas do antigo porto de Biarritz en abril… Deixar a televisión e acender varios vicios.