Nunha contorna no que a actualidade vai a toda velocidade, estas son algunhas das preocupacións que viñeron para quedar:

Deberiamos aproveitar para apostar polas polémicas renovables xeradas polo aumento da factura eléctrica e facer público o modelo. Si, sei que os renovables modernos son contaminantes, pero coidado con convertelos en parvos útiles do “fosilismo”. Os antigos lacacionistas son agora os que pretenden atrasar ao máximo a transición enerxética. O que está en xogo é cambiar o modelo da forma máis planificada posible ou facelo de forma caótica.

Iso si, o mantra da dixitalización en calquera lugar, pero a dixitalización é “o pan de hoxe e a fame de mañá” (literalmente). De onde extraemos tanto cobre, níquel ou neodimio? Os terraplanistas de hoxe son os que cren que a Terra é infinita dentro dunhas décadas.

Por outra banda, aos que vivimos en Hego Euskal Herria, a guerra de Ucraína demostrounos que Alxeria é o noso principal subministrador de gas, pero os seus reservas de gas diminuíron considerablemente. Quizais dentro duns anos dígannos que teñen armas de destrución masiva... O peor é que o clima desapareceu dos novos cambios, coma se non fose o outro lado da moeda da enerxía. Ademais, parece que unha hipotética guerra nuclear abriu as portas á idea de acabar con millóns de persoas. Para que preocuparse polo cambio climático? De verdade, estou flipando co nivel de Borrell...

Mentres tanto, as accións de desobediencia dos científicos da semana pasada esixindo medidas ás institucións parecéronme tan admirables como surrealistas. Imaxinades iso, non sei, co COVID?

A folga de transportistas puxo de manifesto que as nosas necesidades básicas tamén dependen do petróleo. Acháquelos da globalización, xa sabedes, e a crise do diesel está a chamarnos a atención… como serán as protestas e as rebelións do futuro? A realidade é demasiado complexa para analizala cos esquemas dicotómicos tradicionais. Perdoaranme, pero creo que o mito da todopoderosa Revolución Proletaria é simplificar demasiado as cousas.

Antes de que chegue a escaseza, deberiamos pór límites a produtos como a gasolina. Sabemos que as elites non renuncian con deportividade aos seus privilexios, pero nunha Europa na que os consensos liberais están a superarse da dereita, queda por ver a evolución dos traballadores que representan a liberdade en autocaravana a miles de quilómetros, ou de moitos dos zurdos que temos “a necesidade” de viaxar ao outro extremo do mundo.

En definitiva, até onde estamos dispostos a tensar a corda?

Si tes inquietudes similares, non te perdas as xornadas de ecoloxismo transformador deste outono! ;-)