argia.eus
INPRIMATU
Arabazos de Shakespeare en Central Park
  • Nova York, 6 de marzo de 1890. Os membros da Asociación Americana de Aclimatación, presidida polo presidente Eugene Schieffelin, liberaron 60 árabes en Central Park, no corazón da cidade. Na actualidade, 200 millóns de exemplares desta especie viven en toda Norteamérica.
Nagore Irazustabarrena Uranga @irazustabarrena 2022ko apirilaren 12a
Eugene Schieffelinek bi pasio zeuzkan: Shakespeare (ezkerrean) eta txoriak (eskuinean, arabazozo parea). 
Bi zaletasunak elkartzea bururatu zitzaionean, nahi gabe, hondamendi ekologikoa eragin zuen. (Argazkia: Martin Droeshout zaharra / Henry E. Dresser)
Eugene Schieffelinek bi pasio zeuzkan: Shakespeare (ezkerrean) eta txoriak (eskuinean, arabazozo parea). Bi zaletasunak elkartzea bururatu zitzaionean, nahi gabe, hondamendi ekologikoa eragin zuen. (Argazkia: Martin Droeshout zaharra / Henry E. Dresser)

A primeira asociación de aclimatación fundouse en París en 1854 e pronto xurdiron organizacións similares noutras cidades e países. O obxectivo das asociacións de aclimatación era “enriquecer a biodiversidade dunha rexión determinada con animais e plantas doutros lugares do mundo”. Os amantes da aclimatación actuaban con boa intención, pero hoxe sabemos que a mestura de especies produce unha deterioración ecolóxica.

Eugene Schieffelin (1827-1906) tiña dúas afeccións: os paxaros e Shakespeare. E todo o tempo e os recursos necesarios para dar esas dúas paixóns; pertencía a unha rica familia pioneira na industria farmacéutica. E ocorréuselle que podía unir as dúas afeccións, aproveitando o cargo que tiña na Sociedade de Aclimatación: Nas obras de Shakespeare introduciría nos Estados Unidos todas as especies de paxaros que se mencionan.

A Eugene Schieffeline ocorréuselle que podía unir as súas dúas afeccións: Introduciría nos Estados Unidos todas as especies de paxaros que se mencionan nas obras de Shakespeare

En beneficio das especies autóctonas, os primeiros esforzos dos asociados e do presidente fracasaron: a aleta, a corda e o zorzal non proliferaron na nova contorna. O mesmo estaba a ocorrer cos arabozos liberados a finais do inverno de 1890, que uns meses despois deixaron outros 40 exemplares no parque. En balde, a medida que se achegaba o próximo inverno, os estorniños comezaron a caer un a un.

Pero uns poucos exemplares, ironicamente, atoparon o seu apoio no Museo da Historia Natural de Central Park. Superaron aquel inverno e os seguintes, e para 1900 podíanse ver voando en toda a cidade os paxaros que foran levados de Europa. Na década de 1920 ocupou todo o oriente dos Estados Unidos. E cara a 1950 chegaron a California, o outro extremo do país. En 1960 os árabes causaron un accidente de aire, o avión atopouse cun saldo, perdeu o control e estrelouse, provocando a morte de toda a tripulación.

Pero ademais desta fatídica anécdota, a peste dos arabazos tamén causou e provocará consecuencias máis graves. Actualmente en Norteamérica viven uns 200 millóns de estorniños. Destrúen terras de cultivo e producen perdas de millóns de dólares na agricultura. Ademais, esténdense enfermidades e moitas especies autóctonas que non poden competir con elas están en vías de extinción.