Mikel veu presentar o seu último libro. E, claro, collemos un par de botes despois da charla.O
cheiro do sangue foi o primeiro libro que lin en eúscaro. Non entendelo mal. Ademais dos lidos no euskaltegi, comprei e lin o primeiro na madurez do eúscaro. En calquera relación amorosa sempre son fitos memorables.
Non nos coñeciamos fisicamente. E non podo evitalo, pero neses casos sinto como un adolescente que conseguiu entrar no back stag. E mira! como el forma parte da miña traxectoria vital, contoume que eu tamén era seu, con algo que levaba a un libro seu. Aínda non sei como sentirse nestes casos.

A comunicación íntima é tan a que produce a literatura, tan xenerosa é deixar que outras persoas vivamos, a pegada que nos deixan tan indeleble… Si, efectivamente, deixamos que o escritor nos habite. Pero o pago ou o troco xusto, pois, o escritor ábrenos unha rendija da súa alma para que o recoñezamos.

Outro fito no meu amor polo eúscaro e a literatura vasca foi o Código da Portada. Imaxes que me axudarán a matar o suxeito humilde ante a fame do neno da televisión, ou á besta que entrou na cama despois de rascarse nas costas. Porque o que se creou desde dentro ten o costume de quedar dentro.

E desde dentro, desde o corpo, escribiunos Miren Agur, desde o corpo da muller, para que deixemos de pensar as sensacións e sintámonos no único territorio que non amente, sangue e carne. Delicada tenrura. Esa é a súa literatura. Parece que o mar está tranquilo, pero as correntes violentas dispáranse nada máis entrar na auga.

Os que non quixeron publicar o código da portada non imaxinaron que ía recibir o Premio da Crítica de España. Logo virán outros premios. Até hoxe. E seguramente todo o que queda por vir. Aínda non puiden preguntarlle, pero non me consta máis recoñecemento e satisfacción que ser nomeado académico completo para alguén que deu toda a súa vida ás letras vascas.
Si, na literatura vasca han pasado moitas cousas nos últimos vinte anos. E atrévome a dicir que a maioría viñeron da man das mulleres. Os logros de Miren Agur son seus, cun gran labor, obstinada e tenaz. Valente, porque fai falta unha verdadeira valentía, sen espantos e sen escintileos, para deixalo todo e centrarse no traballo de escritor. Pero, do mesmo xeito que escribe eu desde o persoal ao compartimento eu, en parte son de todos.

Non fixen crítica literaria, pero se nos últimos anos alguén foi transgresora na literatura vasca, foi Miren Agurtzane Meabe Praza. E isto non se fai intencionadamente ou en busca doutra cousa, nin se promociona desde fóra; é como tirar faragullas de pan, sen saber si vai levar afrundos, si váiselles a rexeitar ou si van acabar pisadas.
Creo sinceramente que é un xigante e así llo dixen a quen me quixo escoitar, mesmo a Miren. Iso e que o orgullo me sobra.

Tiña que escribir esta carta de amor, emocionada e enrejada, para que estas palabras non se venten no peirao de Lekitto ou en Arranegia ou baixo a Escola. Para que cheguen o máis lonxe posible, para que o reciban o maior número posible. Como en todos os donativos, para poder tomalos hai que dalos. E Miren Agurre deunos moito. O momento no que tiña que chegar para recibir, por fin, un recoñecemento amplo e innegable do País Vasco.