O primeiro que pensei é que para ver os últimos traballos de Iñaki Imaz (San Sebastián, 1965) non pode haber lugar máis axeitado. Por unha banda, a localización da galería, neste centro ruidoso e comercial de Bilbao, coincide plenamente co título da exposición: Alimentación, lencería, bazar [Alimentación, lencería, bazar]. Doutra banda, é curiosa a galería Aire, que traballa afastado das intencións do resto de galerías comerciais, e é o punto de encontro de moitos alumnos e profesores da Facultade de Belas Artes de Bilbao, polo que mostrar aquí a obra de Imaz ten moito sentido. Imaz é pintor e profesor na Facultade de Belas Artes da UPV. Desde hai décadas, a súa obra pictórica foise exhibindo alí e aquí, sobre todo en Euskal Herria, e tanto a súa forma de facer como a súa forma de entender a pintura, convertérona nun mestre para moitas xeracións.

Imaz traballa activamente desde finais dos anos 80, sobre todo en pintura, aínda que tamén realizou pezas tridimensionais. Na década dos 90 foi parte activa do contexto artístico de Arteleku, onde en 2005 Lupa e o imán, entre outros. Dirixiu un taller para traballar a actividade artística desde a experiencia da pintura. Na revista Zehar que editaba Arteleku publicáronse moitas veces as súas achegas, moitas delas críticas de exposicións e de pintura. O noso traballo púidose ver na galería Carreiras Múgica, na Alhóndiga de Bilbao, na galería Alegría, e na exposición Arenzana, Imaz, Intxausti, Chea, Peral, organizada por Tabakalera de Donostia en 2016. A exposición permitiu contemplar as obras dos anos 80 e 90 destes cinco artistas da mesma xeración xunto coas novas producións, o que permitiu chamar a atención sobre a evolución das súas obras. A pintura de Imaz é aparentemente abstracta e ten un ton irónico, e diría que o seu estilo xa é fácil de recoñecer e deixou pegada nalgúns artistas do contexto.

Na galería de aire organízanse fundamentalmente exposicións de pintura, moitas das cales teñen formato de exposición colectiva. Fito Ramírez-Escudero abriu Aire en 2018, posibilitando un espazo para mostrar aos universitarios os seus traballos. Ramírez, artista e profesor, leva tempo vinculado á Facultade de Belas Artes e desde hai catro anos, os seus alumnos, antigos e profesores universitarios teñen a oportunidade de mostrar os seus traballos nesta galería. Quizais unha das cousas máis interesantes da Galería de Aire é que as relacións intergeneracionales danse de forma moi natural e trátase de falar da práctica da arte, de intercambiar coñecementos, proxectos e colaboracións. Trátase dun lugar de gran encanto, xa que o espazo é informal e é un lugar de ensaio para as primeiras exposicións para moitos artistas. E as iniciativas que permiten mostrar e impulsar a obra de artistas novos de forma desinteresada sempre son benvidas.

Entrei fascinado polo cantón rueiro de Zollo para visitar a exposición de Imaz. O espazo, como sempre, condiciona moito a experiencia do que vas ver e nesta ocasión percorrín con moita curiosidade polo pequeno espazo. A galería ten planta dunha casa ou local, con numerosos recunchos e aquí e é un corredor o cordón umbilical que une estas pequenas habitacións. Os coloridos lenzos de imaz salpican de cor as paredes grises da galería e pareceume que no primeiro paseo rápido que fixen destacaba a cor amarela. Case todos os lenzos teñen algún matiz amarelo. No sofá de entrada hai dúas mozas que falan entre elas sobre un proxecto que deben presentar en clase. Achegueime a eles e ao darlles un catálogo dixéronme que son pinturas inspiradas nos supermercados BM. Vaia cor amarela ardente!

Por tanto, o punto de partida para comezar a pintar estes lenzos podería ser unha acción moi non transcendental como a compra semanal. Tendo en conta este motivo, Imaz repetiu, combinado e modificado as cores do logo destas tendas de alimentación en lenzos de gran tamaño. Cada cadro é un mundo e un exercicio suxestivo é porse á altura de cada un e chamar a atención sobre os matices: a elección de cores, o solapamiento de formas, a repetición de motivos, a técnica utilizada e a mente e o desexo detrás de cada un. O artista incluíu nalgúns cadros fotografas dos edificios espidos de ladrillo do supermercado, así como bolsas, folletos de ofertas ou outros elementos identificables co imaxinario destes comercios. Tamén existen superposiciones e algúns cadros inclúen outros cadros máis pequenos nun ensamblaje formal, sempre en formato rectangular. Os trazos, as masas de cor, as formas suxestivas van construíndo un universo propio que conduce á case desaparición desta idea orixinal.

Hai 23 cadros suspendidos no espazo, moi próximos entre si, até formar unha masa de cores. Continuando coa idea do ensamblaje, vemos unha pintura formada por fragmentos de lanpas –negro, gris, marrón– que se colocan nas entradas da casa. De feito, hai outro grupo de cadros nos que se fai máis presente o imaxinario do bazar ou do mercado. Imaz pinta as alfombras e os corredores coma se fosen redes de madeira, ás veces con mil detalles, propondo noutras ocasións un exercicio de abstracción. Nestes grandes cadros destacan as cores rosadas e os lilas. Por último, hai pinturas de moda de lencería, grandes, coloridas, humorísticas, realizadas cunha técnica única.

Saín agradecido da exposición. Ao final da esquina de rúa, achegueime á tenda de marcos Molcris acesa a curiosidade, e é bonita a vida que a galería e esta tenda dan á rúa estreita. Mira cara arriba e unha muller colga a roupa interior no tendedero que dá ao canellón. A estampa lembroume un cadro que vin no meu interior.