Non pensaba que aparcar en Vitoria sería tan difícil. Ou, mellor dito, non sabía que podía haber marcas de tantas cores pintadas nos bordos da estrada. Non, non teño permiso de conducir e si, o tempo ía en contra de nós. No último minuto chegamos ao Teatro Principal.

A imaxe que se vía desde o palco ocupando o lugar e sen ouvir aínda nada tiña pouca forza: Ruper Ordorika no centro do escenario e rodeado por Iñigo Goldarazena en baixo eléctrico, batería Asier Oleaga, mandolina Bixente Martínez e guitarra e coros Arkaitz Miner, violín, guitarra, mandolina ou corda desexada. O disco Apurda Anphora, publicado por Ruper Ordorika, que formaba parte da banda o mesmo ano da disolución da Banda Pott, montou o espectáculo con motivo do 40 aniversario do disco. Este venres pola noite, a cidade que completou o disco acollerá a actuación.

Ademais dos músicos citados, a propia Banda Pott apareceu no escenario case na súa totalidade, dando cada un deles: Bernardo Atxaga estivo moi claro en todas as citas, desde o humor. Cóntanos como preparaban o Arriaga sanguitxa cando se xuntaban de mozo: tres rebanadas de pan humedecidas en manteiga, ovo frito, gouda e beicona ou bacon. Tres pisos. E cóntanos en que bar facían os mellores gin-tonic do mundo. Recentemente chegou ao teatro pola súa boca. O micrófono foi seguido polo xogo de palabras de Joxemari Iturralde e os relatos serios de Manu Ertzilla e cheos da inocencia de Joseba Sarrionandia, responsable de moitas expectativas. Soubemos cal foi a primeira canción que Sarri escoitou a Ruper no canto e que a auga do río Bilbao de fai 40 anos era Cola Cao.

Pensaba que estaba a sentir algo especial, pero non sabía ben que. Aínda que podía prevelo, non fun consciente até mediados da actuación: tiña unha foto histórica á altura dos meus ollos. Entón, eu pensei que o concerto que Oskorri dera en 1987 no programa A Media Voz de TVE ou o concerto de despedida de Herzainak en 1991, que tanto tempo vin en YouTube, veríano os que non naceron aínda na rede nuns anos. Quero pensar, en todo caso, que esta foto histórica con dez participantes será a última foto histórica deste país composta por dez homes. Tardaban en tocar o disco na súa totalidade e un acordeonista non só edita esta canción, senón tamén a seguinte: Josu Zabala, si non.

Non sei si algunha vez repetirase a foto ou non, o único que sei é que eu teño beicona e sangue con todo iso esperando a cear.