Algunhas guerras, só algunhas, entran nas nosas casas como parte do espectáculo televisivo. O horror das imaxes de guerra e destrución que nos chegan de Ucraína e o éxodo de miles de persoas que foxen da destrución sacudiron as conciencias de moitas persoas da nosa contorna. A “guerra directa” conmóvenos e asústanos, pero, como denunciamos as Mulleres contra a Guerra desde hai tempo, este desastre é o pan de cada día. Salvo poucas excepcións, parece que nos estamos afacendo ao horror e imos absorbendo como esponxas tanto o discurso oficial manipulador da guerra como as armas e a militarización como unha secuela aceptable.

Do mesmo xeito que nos desbaste a ucrania, tamén nos desbasten outras 65 guerras acesas no mundo: Iraq, Libia, Palestina, Sahara, Afganistán, Siria, Iemen, Kurdistan… Son guerras que perseguen o poder imperialista do mundo, os recursos naturais ou as enerxías fósiles. Guerras en beneficio de fabricantes de armas insaciables que se benefician do macabro mercado da morte.

Nós, antimilitaristas e feministas, non queremos guerra. O capitalismo salvaxe é o único beneficiario das guerras, un sanguento negocio armamentístico e unha expoliación de recursos. Pola contra, para a maioría das persoas só supón a morte, o sufrimento, a migración masiva, a miseria e o aumento das desigualdades. Hai tempo que aprendemos que a guerra é a expresión límite da violencia patriarcal. Que o capitalismo e o patriarcado necesitan guerras para sobrevivir e seguir pisando. Hai que acabar con todas as guerras.

Por iso, xunto con mulleres doutros lugares, asinamos o Manifesto de Resistencia Feminista contra a Guerra, e rexeitamos as actitudes que profundan na guerra no ambiente coa escusa de protexer a Ucraína, as decisións de engadir armas ao conflito e de aumentar os orzamentos da guerra. Non no noso nome.

Preocúpanos a aceptación e normalización da industria militar en Euskal Herria en amplos ámbitos sociais. A industria da morte asistida polo Goberno Vasco, universidades, bancos, etc., impide asumir a responsabilidade da nosa produción militar. Pechamos os ollos ante a relación entre as guerras, o saqueo doutros países e o benestar material das sociedades enriquecidas, entre elas a sociedade vasca.

O grupo Mulleres contra a guerra cre que é hora de abordar o tema en profundidade: alimentamos a guerra coa produción militar e somos beneficiarias da orde económica que dan a luz esas guerras, gozando dun benestar material que non pode ser universal. Esta diferenza mata máis que a propia guerra.

Profundar no militarismo mergúllanos nunha dinámica maligna e perigosa. Os exércitos e a acumulación de armas pretenden facernos crer que garanten a seguridade dos pobos, pero as feministas non creemos nesa paz e nesa seguridade. En Ucraína, País Vasco, Oriente Medio, África e calquera parte do mundo, a seguridade só pode basearse en modelos sociais que garantan o benestar de todos os cidadáns. As políticas feministas de seguridade baséanse no coidado e en políticas capaces de conseguir unha equidad e unha vida digna para todas as persoas.

Temos que traballar por unha cultura do Diálogo e da Non Violencia. Debemos avanzar na resolución non violenta de conflitos. Temos que esixir pasos eficaces na desmilitarización dos estados. Transformación da industria militar. Desdisfrazar aos comerciantes da morte e os seus cómplices políticos, económicos e intelectuais. Colocar a vida no centro. Desarmar o mundo e coidar a vida. E aquí tamén en Euskal Herria.