Así, hoxe en día temos diferentes formas de incidir na sociedade: non só temos códigos de conduta interpersoais, senón tamén códigos de conduta dos algoritmos que guían as relacións interpersoais.

Sempre foi difícil influír nos códigos de conduta interpersoais, fai falta moito tempo e moito traballo. No mundo analóxico, con todo, os códigos de conduta interpersoais son coñecidos, podemos percibir o que non che gusta e, en xeral, temos a capacidade de realizar algunha acción respecto diso.

No caso dos algoritmos, con todo, eu non me vexo capaz de influír. Non vexo estes algoritmos publicados porque teñen unha vantaxe competitiva para os propietarios e están protexidos polas leis de propiedade industrial. Pero aínda que o publiquen, non teño o coñecemento necesario para influír neles.

Neste sentido, pareceume moi interesante o pensamento da arquitecta que acabo de coñecer, Anna Heringer. Propón construír os edificios que habitamos con materiais próximos e na comunidade, como no pasado. Creo que detrás desta idea escóndese o concepto de tecnoloxías precarias. Non quere dicir que o resultado que se obteña non é bo, senón que o camiño será comprensible e influente para todos, transparente. Con esta idea traballan moitos hacktibistas, desenvolvendo alternativas para volver pór nas nosas mans o sentido das relacións dixitais. Anna Heringer fala de arquitecturas contaxiosas que debilitan as nosas vidas e comunidades. Quizá, na mesma liña, poidamos falar dalgunhas algoritmias contaxiosas.