Ao redor da guerra, cada vez máis preto da guerra, na guerra cotiá, para sobrevivir a guerra, que é a economía se non é a guerra. Afixéronnos a unha economía baseada nas relacións de expropiación, acumulación e opresión, e aínda que estamos empapados dunha actitude ética contra a guerra, parécenos normal estar rodeados de guerras provocadas por relacións económicas adversas. Sempre atoparemos un súper vilán que faga aceptable o necrocapitalismo. Porque asumimos os valores hexemónicos da economía capitalista, a competencia, o mercado e o capital son os principais instrumentos para gobernar as nosas sociedades, aínda que iso requira guerras. Porque esa é a economía, non? Non.

Xa é hora de designar adecuadamente á economía capitalista. Baseado nas relacións de expropiación, acumulación e opresión, modelo esgotado que culminará toda a súa vida antes da aprobación da decadencia. Iso é guerra e non economía.
Por tanto, nestes tempos de polarización, aceptemos o colapso, o final. Non imos elixir no mercado, non imos apostar polo guerreiro humanitario, nin polo que utiliza o poder acumulado dos obreiros para facer a guerra contra os cidadáns. Non queremos o camiño central, o que queremos é o final, para que a vida se manteña no solo.

O territorio das relacións baseadas na cooperación, onde vive a humanidade cooperativa, é outra dimensión para algúns, a realidade cotiá para moitos. As relacións constrúense con solidariedade radical, os recursos son comúns e as necesidades articúlanse desde a economía moral. A economía fana os instrumentos autoformados para satisfacer colectivamente necesidades e desexos, mediante a acumulación de relacións entre iguais. A ecoloxía, o feminismo e o traballo independente delimitan o territorio comunal mediante relacións libres e vínculos de compromiso. É unha economía para a vida. Economía.

“Imos terminar con todo isto, e nunca nos esqueceremos de gozar ao máximo do belo e o mellor”, escribiu nos momentos máis estreitos Rosa Luxenburg, a comburente comunista e, por tanto, militante da guerra. Imos terminar con todo isto e imos seguir creando proxectos de construción de territorios independentes para que, desde abaixo, empezando polo solo, as vidas sexan cada día vivibles para todos. Retomando novas relacións e traballando as emancipacións, tamén tras o colapso temos un longo camiño para recuperar a economía, pero non hai outro camiño para que a prosperidade sexa para todos.